آشالازی را می توان نادیده گرفت یا به اشتباه تشخیص داد زیرا علائمی مشابه سایر اختلالات گوارشی دارد. برای آزمایش آشالازی، پزشک احتمالاً توصیه می کند:

مانومتری مری. این تست انقباضات ریتمیک عضلانی مری را هنگام بلع، هماهنگی و نیروی اعمال شده توسط عضلات مری و میزان شل شدن یا باز شدن اسفنکتر تحتانی مری در حین بلع را اندازه گیری می‌کند. این آزمایش برای تعیین نوع مشکل حرکتی، مفیدترین است.

اشعه ایکس از دستگاه گوارش فوقانی (ازوفاگرام). عکسبرداری با اشعه ایکس پس از نوشیدن مایع گچی که پوشش داخلی دستگاه گوارش را می پوشاند و پر می کند، گرفته می شود. این پوشش به پزشک اجازه می دهد تا تصویری از مری، معده و روده فوقانی را ببیند. همچنین ممکن است از شما خواسته شود که یک قرص باریم را ببلعید که می تواند به نشان دادن انسداد مری کمک کند.

آندوسکوپی فوقانی. پزشک یک لوله نازک و انعطاف پذیر مجهز به نور و دوربین (اندوسکوپ) را در گلو قرار می دهد تا داخل مری و معده را بررسی کند. اگر علائم یا نتایج مطالعه باریم نشان دهنده این احتمال باشد، می توان از آندوسکوپی برای تعیین انسداد جزئی مری استفاده کرد. آندوسکوپی همچنین می تواند برای جمع آوری نمونه بافت (بیوپسی) برای آزمایش عوارض رفلاکس مانند مری بارت استفاده شود.

درمان آشالازی بر آرام کردن یا کشش باز کردن اسفنکتر تحتانی مری تمرکز دارد تا غذا و مایعات بتوانند راحت‌تر از طریق دستگاه گوارش حرکت کنند.

درمان خاص به سن، وضعیت سلامتی و شدت آشالازی بستگی دارد.

درمان غیر جراحی

گزینه های غیر جراحی عبارتند از:

اتساع پنوماتیک. یک بالون با آندوسکوپی به مرکز اسفنکتر مری وارد می شود و برای بزرگ شدن دهانه آن باد می شود. اگر اسفنکتر مری باز نماند، ممکن است این روش سرپایی تکرار شود. تقریباً یک سوم افرادی که تحت درمان با اتساع با بالون قرار می گیرند، نیاز به درمان مجدد در طی پنج سال دارند. این روش نیاز به آرام بخش دارد.

بوتاکس (سم بوتولینوم نوع A). این شل کننده عضلانی را می توان مستقیماً با یک سوزن آندوسکوپی به اسفنکتر مری تزریق کرد. ممکن است نیاز به تکرار تزریق ها باشد و در صورت نیاز انجام مجدد جراحی ممکن است بعداً انجام جراحی را دشوارتر کند.

بوتاکس به طور کلی فقط برای افرادی توصیه می شود که به دلیل سن یا سلامت کلی کاندید مناسبی برای اتساع پنوماتیک یا جراحی نیستند. تزریق بوتاکس معمولا بیش از شش ماه طول نمی کشد. بهبود قوی ناشی از تزریق بوتاکس ممکن است به تایید تشخیص آشالازی کمک کند.

دارو. پزشک ممکن است قبل از غذا خوردن شل کننده های عضلانی مانند نیتروگلیسیرین (Nitrostat) یا نیفدیپین (Procardia) را پیشنهاد کند. این داروها اثر درمانی محدود و عوارض جانبی شدید دارند. به طور کلی داروها فقط در صورتی در نظر گرفته می شوند که کاندیدای اتساع پنوماتیک یا جراحی نباشید و بوتاکس کمکی نکرده باشد. این نوع درمان به ندرت نشان داده می شود.

عمل جراحی

گزینه های جراحی برای درمان آشالازی عبارتند از:

میوتومی هلر. جراح عضله انتهای تحتانی اسفنکتر مری را برش می دهد تا غذا راحت تر وارد معده شود. این روش را می توان به صورت غیر تهاجمی (لاپاروسکوپی میوتومی هلر) انجام داد. برخی از افرادی که میوتومی هلر دارند ممکن است بعداً به بیماری ریفلاکس معده به مری (GERD) مبتلا شوند.

برای جلوگیری از مشکلات بعدی با GERD، روشی به نام فوندوپلیکاسیون ممکن است همزمان با میوتومی هلر انجام شود. در فوندوپلیکاسیون، جراح بالای معده را دور قسمت تحتانی مری می‌پیچد تا یک دریچه ضد رفلاکس ایجاد کند و از بازگشت اسید (GERD) به مری جلوگیری کند. فوندوپلیکاسیون معمولا با یک روش کم تهاجمی (لاپاروسکوپی) انجام می شود.

میوتومی آندوسکوپی دهانی (POEM). در روش POEM، جراح از آندوسکوپی استفاده می‌کند که از طریق دهان و گلو وارد می‌شود تا برشی در پوشش داخلی مری ایجاد کند. سپس، مانند میوتومی هلر، جراح عضله انتهای تحتانی اسفنکتر مری را برش می دهد.

POEM همچنین ممکن است با فوندوپلیکاسیون بعدی ترکیب شود یا به دنبال آن به پیشگیری از GERD کمک کند. برخی از بیمارانی که POEM دارند و پس از عمل به GERD مبتلا می شوند، با داروهای خوراکی روزانه درمان می شوند.