راه رفتن روی انگشتان پا یا توپ های پا که به آن راه رفتن با انگشت نیز می گویند، در کودکانی که تازه راه رفتن را شروع کرده اند، نسبتاً رایج است.

کودکانی که بیشتر از سنین کودکی به راه رفتن با انگشتان پا ادامه می دهند، اغلب از روی عادت این کار را انجام می دهند. تا زمانی که کودک به طور طبیعی رشد می کند، راه رفتن روی انگشتان پا نگران کننده نیست.

گاهی اوقات راه رفتن روی انگشتان پا می تواند ناشی از برخی شرایط از جمله فلج مغزی، دیستروفی عضلانی و اختلال طیف اوتیسم باشد.

علائم

علائم شامل راه رفتن روی انگشتان پا یا توپی پا است.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

اگر پس از 2 سالگی کودک هنوز روی انگشتان پا راه می رود، با پزشک خود در مورد آن صحبت کنید. اگر کودک همچنین دارای عضلات ساق پا، سفت شدن تاندون آشیل یا عدم هماهنگی عضلات است، زودتر وقت ملاقات بگیرید.

علل

به طور معمول، راه رفتن با انگشتان پا عادتی است که زمانی ایجاد می شود که کودک راه رفتن را یاد می‌گیرد. در موارد معدودی، راه رفتن روی انگشتان پا ناشی از یک بیماری زمینه ای است، مانند:

تاندون آشیل کوتاه. این تاندون ماهیچه های ساق پا را به پشت استخوان پاشنه پا متصل می کند. اگر خیلی کوتاه باشد، می تواند از تماس پاشنه با زمین جلوگیری کند.

فلج مغزی. راه رفتن با انگشتان پا می تواند ناشی از اختلال در حرکت، توان عضلانی یا وضعیت بدنی ناشی از آسیب یا رشد غیرطبیعی در قسمت هایی از مغز نابالغ باشد که عملکرد عضلات را کنترل می کند.

دیستروفی عضلانی. راه رفتن روی انگشت پا گاهی اوقات در اثر بیماری ژنتیکی رخ می دهد که در آن فیبرهای عضلانی به طور غیرعادی مستعد آسیب هستند و در طول زمان ضعیف می شوند. این تشخیص ممکن است بیشتر باشد اگر کودک در ابتدا قبل از شروع به راه رفتن به طور معمولی راه می رفت.

اوتیسم. راه رفتن با انگشتان پا با اختلالات طیف اوتیسم مرتبط است که بر توانایی کودک در برقراری ارتباط و تعامل با دیگران تأثیر می گذارد.

عوامل خطر

راه رفتن از روی عادت، که به عنوان راه رفتن پا به روش ایدیوپاتیک نیز شناخته می شود، گاهی اوقات در خانواده بروز می کند.

عوارض

راه رفتن مداوم با انگشتان پا می تواند خطر زمین خوردن کودک را افزایش دهد. 

مطالب مرتبط