آزمایش تشخیص بیماری پارکینسون وجود ندارد. پزشکمتخصص مغز و اعصاب بیماری پارکینسون را بر اساس سابقه پزشکی، بررسی علائم و معاینه عصبی و فیزیکی تشخیص می دهد.

همچنین ممکن است یک اسکن توموگرافی کامپیوتری با انتشار تک فوتون (SPECT) به نام اسکن انتقال دهنده دوپامین (DaTscan) را پیشنهاد کند. این می‌تواند به حمایت از سوء استفاده از بیماری پارکینسون کمک کند، اما این علائم و معاینه عصبی شماست که در نهایت تشخیص صحیح را ممکن می‌کند. اکثر مردم نیازی  به DaTscan ندارند.

پزشک ممکن است آزمایش‌هایی مانند آزمایش خون را برای سایر بیماری‌هایی که ممکن است باعث علائم شود، تجویز کند.

آزمایشات تصویربرداری - مانند MRI، سونوگرافی مغز و اسکن PET - همچنین ممکن است برای کمک به رد سایر اختلالات استفاده شود. تست های تصویربرداری به ویژه برای تشخیص بیماری پارکینسون مفید نیستند.

 

علاوه بر معاینه، پزشک ممکن است کاربیدوپا-لوودوپا Rytary، Sinemet، و... را که یک داروی بیماری پارکینسون است بدهد. باید دوز کافی داده شود، زیرا دوزهای پایین برای یک یا دو روز قابل اعتماد نیستند. بهبود قابل توجه با این دارو اغلب تشخیص بیماری پارکینسون را تایید می کند.

 

گاهی اوقات تشخیص بیماری پارکینسون زمان می برد. پزشکان ممکن است قرار ملاقات های منظم را با متخصصان مغز و اعصاب آموزش دیده در زمینه اختلالات حرکتی توصیه کنند تا وضعیت و علائم را در طول زمان ارزیابی و بیماری پارکینسون را تشخیص دهند.

 

 

رفتار

بیماری پارکینسون قابل درمان نیست، اما داروها می توانند به کنترل علائم کمک کنند.در برخی موارد پیشرفته تر، ممکن است جراحی توصیه شود.

همچنین ممکن است پزشک تغییرات سبک زندگی، به ویژه ورزش های هوازی مداوم را توصیه کند. در برخی موارد، فیزیوتراپی که بر تعادل و کشش تمرکز دارد نیز مهم است. یک آسیب شناس گفتار زبان ممکن است به بهبود مشکلات گفتاری کمک کند.

 

 

داروها

داروها ممکن است در مدیریت مشکلات راه رفتن، حرکت و لرزش کمک کنند. این داروها باعث افزایش یا جایگزینی دوپامین می شوند.

افراد مبتلا به بیماری پارکینسون غلظت دوپامین مغزی پایینی دارند. با این حال، دوپامین نمی تواند به طور مستقیم داده شود، زیرا نمی تواند وارد مغز شود.

ممکن است پس از شروع درمان بیماری پارکینسون، علائم  بهبود قابل توجهی داشته باشد. با این حال، با گذشت زمان، فواید داروها اغلب کاهش می‌یابد یا کمتر تثبیت می‌شود. معمولاً هنوز هم می توانید علائم خود را نسبتاً خوب کنترل کنید.

 

 

داروهایی که ممکن است پزشک تجویز کند عبارتند از:

 

• کاربیدوپا-لوودوپا. لوودوپا، موثرترین داروی بیماری پارکینسون، یک ماده شیمیایی طبیعی است که وارد مغز شده و به دوپامین تبدیل می شود.

  لوودوپا با کاربیدوپا (Lodosyn) ترکیب می شود که از لوودوپا در برابر تبدیل اولیه به دوپامین در خارج از مغز محافظت می کند. این کار از عوارض جانبی مانند حالت تهوع جلوگیری می کند یا آن را کاهش می دهد.

  عوارض جانبی ممکن است شامل حالت تهوع یا سبکی سر (افت فشار خون ارتواستاتیک) باشد.

  پس از سال ها، با پیشرفت بیماری، مزایای لوودوپا ممکن است پایدارتر شود و تمایل به اپیلاسیون و کاهش ("سایه شدن") داشته باشد.

  همچنین، ممکن است پس از مصرف دوزهای بالاتر لوودوپا، حرکات غیرارادی (دیسکینزی) را تجربه کنید. پزشک ممکن است دوز را کاهش دهد یا زمان دوزها را برای کنترل این اثرات تنظیم کند.

• کاربیدوپا-لوودوپا استنشاقی. Inbrija یک داروی با نام تجاری جدید است که کاربیدوپا-لوودوپا را به شکل استنشاقی تحویل می دهد. ممکن است در مدیریت علائمی که زمانی که داروهای خوراکی به طور ناگهانی در طول روز کار نمی‌کنند، ایجاد می‌شوند، مفید باشد.

• تزریق کاربیدوپا-لوودوپا. Duopa یک داروی با نام تجاری است که از کاربیدوپا و لوودوپا تشکیل شده است. با این حال، از طریق یک لوله تغذیه که دارو را به شکل ژل مستقیماً به روده کوچک می‌رساند، تجویز می‌شود.

  Duopa برای بیماران مبتلا به پارکینسون پیشرفته تر است که هنوز به کاربیدوپا-لوودوپا پاسخ می‌دهند، اما نوسانات زیادی در پاسخ خود دارند. از آنجایی که Duopa به طور مداوم تزریق می‌شود، سطح خون این دو دارو ثابت می ماند.

  قرار دادن لوله نیاز به یک روش جراحی کوچک دارد. خطرات مرتبط با داشتن لوله شامل افتادن لوله یا عفونت در محل انفوزیون است.

• آگونیست های دوپامین. برخلاف لوودوپا، آگونیست های دوپامین به دوپامین تبدیل نمی شوند. در عوض، آنها اثرات دوپامین را در مغز تقلید می کنند.

  آنها به اندازه لوودوپا در درمان علائم موثر نیستند. با این حال، آنها ماندگاری بیشتری دارند و ممکن است همراه با لوودوپا استفاده شوند تا اثرات گاهاً خاموش و روشن لوودوپا را کاهش دهند.

  آگونیست های دوپامین عبارتند از پرامیپکسول (Mirapex)، روپینیرول (Requip) و روتیگوتین (Neupro که به صورت پچ داده می شود). آپومورفین (Apokyn) یک آگونیست دوپامین تزریقی کوتاه اثر است که برای تسکین سریع استفاده می شود.

  برخی از عوارض جانبی آگونیست های دوپامین مشابه عوارض جانبی کاربیدوپا-لوودوپا است. اما آنها همچنین می توانند شامل توهم، خواب آلودگی و رفتارهای اجباری مانند رفتارهای بیش از حد جنسی، قمار و غذا خوردن باشند. اگر این داروها را مصرف می کنید و رفتاری دارید که برای شما غیرعادی است، با پزشک خود صحبت کنید.

• مهارکننده های MAO B . این داروها شامل سلژیلین (زلاپار)، راساگیلین (آزیلکت) و سافینامید (زاداگو) است. آنها با مهار آنزیم مغزی مونوآمین اکسیداز B (MAO B) از تجزیه دوپامین مغز جلوگیری می کنند. این آنزیم دوپامین مغز را متابولیزه می کند. سلژیلین همراه با لوودوپا ممکن است به جلوگیری از فرسودگی کمک کند.

  عوارض جانبی مهارکننده های MAO B ممکن است شامل سردرد، حالت تهوع یا بی خوابی باشد. هنگامی که این داروها به کاربیدوپا-لوودوپا اضافه می شوند، خطر توهم را افزایش می دهند.

  این داروها به دلیل واکنش‌های بالقوه جدی اما نادر، اغلب در ترکیب با اکثر داروهای ضد افسردگی یا داروهای خاص استفاده نمی‌شوند. قبل از مصرف هر گونه داروی اضافی با مهارکننده MAO B ، با پزشک خود مشورت کنید.

   

• مهارکننده های کاتکول O-متیل ترانسفراز (COMT). انتاکاپون (Comtan) و اوپیکاپون (Ongentys) داروهای اولیه از این دسته هستند. این دارو با مسدود کردن آنزیمی که دوپامین را تجزیه می کند، اثر درمان با لوودوپا را به طور ملایم طولانی می کند.

  عوارض جانبی، از جمله افزایش خطر حرکات غیر ارادی (دیسکینزی)، عمدتاً ناشی از افزایش اثر لوودوپا است. سایر عوارض جانبی شامل اسهال، تهوع یا استفراغ است.

  Tolcapone (Tasmar) یکی دیگر از مهار کننده های COMT است که به ندرت به دلیل خطر آسیب جدی کبد و نارسایی کبد تجویز می شود.

• آنتی کولینرژیک ها.  این داروها برای سال‌ها برای کمک به کنترل لرزش مرتبط با بیماری پارکینسون استفاده می‌شدند. چندین داروی آنتی کولینرژیک از جمله بنزتروپین (Cogentin) یا تری هگزی فنیدیل در دسترس هستند.

  با این حال، مزایای اندک آنها اغلب با عوارض جانبی مانند اختلال حافظه، گیجی، توهم، یبوست، خشکی دهان و اختلال در ادرار خنثی می شود.

• آمانتادین. پزشکان ممکن است آمانتادین را به تنهایی برای تسکین کوتاه مدت علائم بیماری پارکینسون خفیف و در مراحل اولیه تجویز کنند. همچنین ممکن است همراه با درمان کاربیدوپا-لوودوپا در مراحل بعدی بیماری پارکینسون برای کنترل حرکات غیر ارادی (دیسکینزی) ناشی از کاربیدوپا-لوودوپا تجویز شود.

  عوارض جانبی ممکن است شامل لکه های بنفش رنگ پوست، تورم مچ پا یا توهم باشد.

•  

روش های جراحی

تحریک عمیق مغز. در تحریک عمیق مغز (DBS)، جراحان الکترودها را در قسمت خاصی از مغز کاشت می کنند. الکترودها به ژنراتوری که در قفسه سینه نزدیک استخوان ترقوه کاشته شده است وصل می شود که پالس های الکتریکی را به مغز می فرستد و ممکن است علائم بیماری پارکینسون را کاهش دهد.

پزشک ممکن است دستگاه را در صورت لزوم برای درمان بیماری تنظیم کند. جراحی شامل خطراتی از جمله عفونت، سکته مغزی یا خونریزی مغزی است. برخی از افراد با سیستم DBS مشکل دارند یا به دلیل تحریک دچار عوارض می شوند و ممکن است پزشک نیاز به تنظیم یا تعویض برخی از قسمت های سیستم داشته باشد.

تحریک عمیق مغز اغلب به افراد مبتلا به بیماری پارکینسون پیشرفته که پاسخ‌های دارویی ناپایدار (لوودوپا) دارند، ارائه می‌شود. DBS می تواند نوسانات دارو را تثبیت کند، حرکات غیرارادی (دیسکینزی) را کاهش دهد یا متوقف کند، لرزش را کاهش دهد، سفتی را کاهش دهد و کند شدن حرکت را بهبود بخشد.

DBS در کنترل پاسخ های نامنظم و نوسان به لوودوپا یا برای کنترل دیسکینزی که با تنظیم دارو بهبود نمی‌یابد، موثر است.

با این حال، DBS برای مشکلاتی که به غیر از لرزش به درمان با لوودوپا پاسخ نمی‌دهند، مفید نیست. لرزش ممکن است توسط DBS کنترل شود حتی اگر لرزش خیلی به لوودوپا پاسخ ندهد.

اگرچه DBS ممکن است مزایای پایداری برای علائم پارکینسون داشته باشد، اما از پیشرفت بیماری پارکینسون جلوگیری نمی کند.

از آنجایی که گزارش‌های نادری مبنی بر تأثیر درمان DBS بر حرکات مورد نیاز برای شنا وجود دارد، سازمان غذا و دارو توصیه می‌کند قبل از شنا با پزشک خود مشورت کنید و اقدامات احتیاطی ایمنی در آب را انجام دهید.

شیوه زندگی و درمان های خانگی

اگر تشخیص بیماری پارکینسون را دریافت کرده اید، باید از نزدیک با پزشک خود همکاری کنید تا یک برنامه درمانی پیدا کنید که بیشترین تسکین علائم را با کمترین عوارض جانبی ارائه دهد. برخی تغییرات سبک زندگی نیز ممکن است به آسان‌تر کردن زندگی با بیماری پارکینسون کمک کند.

 

 

تغذیه سالم

در حالی که هیچ غذا یا ترکیبی از غذاها برای کمک به بیماری پارکینسون ثابت نشده است، برخی از غذاها ممکن است به کاهش برخی از علائم کمک کنند. به عنوان مثال، خوردن غذاهای سرشار از فیبر و نوشیدن مقدار کافی مایعات می تواند به جلوگیری از یبوست که در بیماری پارکینسون رایج است کمک کند.

یک رژیم غذایی متعادل همچنین مواد مغذی مانند اسیدهای چرب امگا 3 را فراهم می کند که ممکن است برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون مفید باشد.

 

 

ورزش

ورزش ممکن است قدرت عضلانی، انعطاف پذیری و تعادل را افزایش دهد. ورزش همچنین می تواند به‌زیستی را بهبود بخشد و افسردگی یا اضطراب را کاهش دهد.

پزشک ممکن است پیشنهاد کند که با یک فیزیوتراپیست کار کنید تا برنامه تمرینی را یاد بگیرید که برای شما مفید باشد. همچنین می‌توانید ورزش‌هایی مانند پیاده‌روی، شنا، باغبانی، ایروبیک در آب یا حرکات کششی را امتحان کنید.

بیماری پارکینسون می تواند حس تعادل را مختل کند و راه رفتن یا یک راه رفتن طبیعی را دشوار کند. ورزش ممکن است تعادل را بهبود بخشد. این پیشنهادات همچنین ممکن است کمک کند:

 

• سعی کنید خیلی سریع حرکت نکنید.
• هنگام راه رفتن ابتدا پاشنه پایتان را به زمین بزنید.
• اگر متوجه شدید که در حال افتادن هستید، توقف کنید و وضعیت بدن خود را بررسی کنید.
• بهتر است صاف بایستید.
• در حین راه رفتن به جلوی خود نگاه کنید، نه مستقیم به پایین.
•  

اجتناب از سقوط

در مراحل بعدی بیماری، ممکن است راحت‌تر زمین بخورید. در واقع، ممکن است تنها با یک فشار یا ضربه کوچک از تعادل خارج شوید. پیشنهادات زیر ممکن است کمک کند:

• به جای چرخاندن بدن روی پاها، به طور کامل بچرخید.
• وزن خود را به طور مساوی بین هر دو پا تقسیم کنید و خم نشوید.
• هنگام راه رفتن از حمل اشیا خودداری کنید.
• از راه رفتن به عقب خودداری کنید.
•  

فعالیت های روزمره زندگی

فعالیت های روزمره زندگی - مانند لباس پوشیدن، غذا خوردن، حمام کردن و نوشتن - می تواند برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون دشوار باشد. یک کاردرمانگر می تواند تکنیک هایی را نشان دهد که زندگی روزمره را آسان تر می کند.

 

طب جایگزین

درمان های حمایتی می تواند به کاهش برخی از علائم و عوارض بیماری پارکینسون مانند درد، خستگی و افسردگی کمک کند. هنگامی که این درمان ها همراه با درمان های شما انجام شوند، ممکن است کیفیت زندگی را بهبود بخشند:

 

• ماساژ. ماساژ درمانی می تواند تنش عضلانی را کاهش دهد و آرامش را افزایش دهد. با این حال، این درمان به ندرت تحت پوشش بیمه درمانی قرار می گیرد.

• تایچی. تای چی یک شکل قدیمی از ورزش چینی است که از حرکات آهسته و روان استفاده می کند که ممکن است انعطاف پذیری، تعادل و قدرت عضلانی را بهبود بخشد. تای چی همچنین ممکن است به جلوگیری از سقوط کمک کند. انواع مختلفی از تای چی برای افراد در هر سن و شرایط فیزیکی طراحی شده است.

  یک مطالعه نشان داد که تای چی ممکن است تعادل افراد مبتلا به بیماری پارکینسون خفیف تا متوسط ​​را بیشتر از تمرینات کششی و مقاومتی بهبود بخشد.

• یوگا. در یوگا، حرکات کششی ملایم و آرام ممکن است انعطاف و تعادل را افزایش دهد. ممکن است اکثر ژست‌ها را متناسب با توانایی‌های فیزیکی خود تغییر دهید.

• مراقبه. در مدیتیشن، شما بی سر و صدا ذهن خود را بر روی یک ایده یا تصویر متمرکز می کنید. مدیتیشن ممکن است استرس و درد را کاهش دهد و حس خوب بودن را بهبود بخشد.
•  

مقابله و حمایت

زندگی با هر بیماری مزمن می تواند دشوار باشد و طبیعی است که گاهی اوقات احساس عصبانیت، افسردگی یا دلسردی کنید. بیماری پارکینسون، به ویژه، می تواند عمیقاً خسته کننده باشد، زیرا راه رفتن، صحبت کردن و حتی خوردن غذا سخت تر و وقت گیر می شود.

افسردگی در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون شایع است. اما داروهای ضد افسردگی می توانند به کاهش علائم افسردگی کمک کنند، بنابراین اگر دائماً احساس غمگینی یا ناامیدی دارید با پزشک خود صحبت کنید.

اگرچه دوستان و خانواده می‌توانند بهترین متحدان باشند، اما درک افرادی که می‌دانند در چه شرایطی هستید می‌تواند مفید باشد. گروه های حمایتی برای همه نیستند. با این حال، برای بسیاری از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون و خانواده های آنها، یک گروه حمایتی می تواند منبع خوبی برای اطلاعات عملی در مورد بیماری پارکینسون باشد.

همچنین، گروه‌ها مکانی را به شما پیشنهاد می‌کنند تا افرادی را پیدا کنید که شرایط مشابهی را پشت سر می‌گذارند و می‌توانند از شما حمایت کنند.

شما و خانواده تان ممکن است از صحبت کردن با یک متخصص سلامت روان مانند یک روانشناس یا مددکار اجتماعی که در زمینه کار با افرادی که بیماری های مزمن دارند آموزش دیده بهره مند شوید.

 

 

آماده شدن برای قرار ملاقات 

احتمالاً ابتدا به پزشک خانواده خود مراجعه کنید. با این حال، ممکن است پس از آن به یک پزشک آموزش دیده در زمینه اختلالات سیستم عصبی (متخصص مغز و اعصاب) ارجاع داده شوید.

از آنجایی که اغلب موارد زیادی برای بحث وجود دارد، بهتر است برای قرار ملاقات خود آماده شوید. در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که کمک می کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید و چه انتظاراتی از پزشک خود داشته باشید.

 

 

آنچه می توانید انجام دهید

• هر علائمی را که تجربه می کنید، از جمله علائمی که ممکن است به دلیل تعیین وقت ملاقات نامرتبط به نظر برسد، یادداشت کنید.
• اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله استرس های عمده یا تغییرات اخیر زندگی را یادداشت کنید.
• فهرستی از تمام داروها، ویتامین ها و مکمل هایی که مصرف می کنید تهیه کنید.
• در صورت امکان از یکی از اعضای خانواده یا دوست خود بخواهید که با شما بیاید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمام اطلاعاتی که در یک قرار ملاقات ارائه می شود، دشوار است. کسی که شما را همراهی می کند ممکن است چیزی را که از دست داده اید یا فراموش کرده اید به خاطر بیاورد.
• سوالاتی را بنویسید تا از پزشک خود بپرسید.

زمان با پزشک محدود است، بنابراین تهیه فهرستی از سوالات از قبل به شما کمک می کند تا از زمان با هم بودن خود نهایت استفاده را ببرید. در مورد بیماری پارکینسون، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از:

 

• محتمل ترین علت علائم من چیست؟
• آیا دلایل احتمالی دیگری وجود دارد؟
• به چه نوع آزمایشاتی نیاز دارم؟ آیا این آزمایشات نیاز به آمادگی خاصی دارد؟
• معمولاً بیماری پارکینسون چگونه پیشرفت می کند؟
• آیا در نهایت به مراقبت طولانی مدت نیاز خواهم داشت؟
• چه درمان هایی در دسترس است و کدام را توصیه می کنید؟
• چه نوع عوارض جانبی می توانم از درمان انتظار داشته باشم؟
• اگر درمان جواب نداد، آیا گزینه های دیگری دارم؟
• من شرایط سلامتی دیگری دارم. چگونه می توانم این شرایط را با هم مدیریت کنم؟
• بروشور یا موارد چاپی دیگری وجود دارد که  با خود به خانه ببرم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟

علاوه بر سؤالاتی که برای پزشک خود آماده شده اید، از پرسیدن سؤالاتی که در طول ملاقات پیش می آید، دریغ نکنید.

 

 

از پزشک خود چه انتظاری دارید

پزشک احتمالاً سؤالاتی می پرسد. آماده بودن برای پاسخ دادن به آنها ملاقات را مفیدتر می کند. ممکن است بپرسد:

 

• اولین بار چه زمانی علائم  را تجربه کردید؟
• آیا همیشه علائم دارید یا می آیند و می روند؟
• آیا به نظر می رسد چیزی علائم را بهبود می بخشد؟
• آیا به نظر می رسد چیزی علائم را بدتر می کند؟
•