لقاح آزمایشگاهی (IVF) مجموعه ای از روش هاست که برای کمک به باروری یا جلوگیری از مشکلات ژنتیکی و کمک به بچه دار شدن استفاده می شود.

در طی IVF ، تخمک‌های بالغ از تخمدان‌ها جمع آوری (بازیابی) و توسط اسپرم در آزمایشگاه بارور می‌شوند. سپس تخمک بارور شده (جنین) یا تخمک (جنین) به رحم منتقل می شود. یک دوره کامل IVF حدود سه هفته طول می کشد. گاهی اوقات این مراحل به بخش‌های تقسیم می‌شوند و ممکن است بیشتر شود.

IVF بهترین نوع فناوری کمک باروری است. این روش را می توان با استفاده از تخمک های خود و اسپرم همسرتان انجام داد. یا IVF ممکن است شامل تخمک، اسپرم جنین از یک اهداکننده شناخته شده یا ناشناس باشد. در برخی موارد، ممکن است از یک حاملگی - زنی که یک جنین در رحم او کاشته شده است - استفاده شود.

شانس شما برای داشتن یک کودک سالم با استفاده از IVF به عوامل زیادی مانند سن و علت ناباروری بستگی دارد. علاوه بر این، IVF می تواند زمان بر، پرهزینه و تهاجمی باشد. اگر بیش از یک جنین به رحم منتقل شود، IVF می تواند با بیش از یک جنین (حاملگی چندقلو) باردار شود.

پزشک می تواند در درک عملکرد IVF، خطرات بالقوه و اینکه آیا این روش درمان ناباروری برای شما مناسب است یا خیر، کمک کند.

 

 

چرا این کار انجام می شود

لقاح آزمایشگاهی (IVF) درمانی برای ناباروری یا مشکلات ژنتیکی است. اگر IVF برای درمان ناباروری انجام شود، ممکن است شما و همسرتان بتوانید گزینه های درمانی کم تهاجمی را قبل از اقدام به IVF امتحان کنید، از جمله داروهای باروری برای افزایش تولید تخمک یا لقاح داخل رحمی - روشی که در آن اسپرم مستقیماً زمان تخمک گذاری  در نزدیکی رحم قرار می گیرد. 

 

گاهی اوقات، IVF به عنوان یک درمان اولیه برای ناباروری در زنان بالای 40 سال ارائه می شود.  IVF همچنین در صورت داشتن شرایط سلامت خاصی انجام می شود. به عنوان مثال، IVF ممکن است یک گزینه باشد اگر شما یا شریک زندگیتان موارد زیر را داشته باشید:

 

• آسیب یا انسداد لوله فالوپ. آسیب یا انسداد لوله فالوپ، بارور شدن تخمک یا حرکت جنین به رحم را دشوار می کند.

   

  اختلالات تخمک گذاری. اگر تخمک گذاری نادر باشد یا وجود نداشته باشد، تخمک کمتری برای لقاح در دسترس است.

   

  اندومتریوز. اندومتریوز زمانی رخ می دهد که بافت رحم در خارج از رحم کاشته می شود و رشد می‌کند - اغلب بر عملکرد تخمدان ها، رحم و لوله های فالوپ تأثیر می گذارد.

   

  فیبروئید رحم. فیبروم ها تومورهای خوش خیم دیواره رحم هستند و در زنان 30 تا 40 ساله شایع هستند. فیبروم ها می توانند در کاشت تخمک بارور شده اختلال ایجاد کنند.

   

  عقیم سازی یا برداشتن قبلی لوله ها. اگر بستن لوله ها را انجام داده اید - نوعی عقیم سازی که در آن لوله های فالوپ بریده می شوند یا مسدود می شوند تا به طور دائم از بارداری جلوگیری شود - و می خواهید باردار شوید، IVF ممکن است جایگزینی برای برگشت بستن لوله ها باشد.

   

  اختلال در تولید یا عملکرد اسپرم. غلظت کمتر از حد متوسط ​​اسپرم، حرکت ضعیف اسپرم (تحرک ضعیف) یا ناهنجاری در اندازه و شکل اسپرم می تواند بارور کردن تخمک را برای اسپرم دشوار کند. اگر ناهنجاری های مایع منی پیدا شد، ممکن است شریک زندگی نیاز به مراجعه به یک متخصص داشته باشد تا مشخص شود آیا مشکلات قابل اصلاح یا نگرانی های اساسی سلامتی وجود دارد یا خیر.

   

  ناباروری بدون دلیل. ناباروری غیرقابل توضیح به این معنی است که با وجود ارزیابی علل شایع، هیچ دلیلی برای ناباروری پیدا نشده است.

   

  یک اختلال ژنتیکی. اگر شما یا همسرتان در معرض خطر انتقال یک اختلال ژنتیکی به فرزندتان هستید، ممکن است کاندیدای آزمایش ژنتیک قبل از لانه گزینی باشید - روشی که شامل IVF می‌شود. پس از برداشت و بارور شدن، تخم‌ها، از نظر مشکلات ژنتیکی خاص غربالگری می‌شوند، اگرچه همه مشکلات ژنتیکی را نمی‌توان یافت. جنین هایی که مشکلات مشخصی ندارند می‌توانند به رحم منتقل شوند.

   

  حفظ باروری برای سرطان یا سایر شرایط بهداشتی. اگر می خواهید درمان سرطان را شروع کنید - مانند پرتودرمانی یا شیمی درمانی - که می تواند به باروری آسیب برساند، IVF برای حفظ باروری ممکن است یک گزینه باشد. زنان می‌توانند تخمک‌هایی را از تخمدان‌هایشان برداشت کرده و در حالت بارور نشده فریز کنند تا بعداً استفاده کنند. یا می توان تخمک ها را برای استفاده در آینده به عنوان جنین بارور و منجمد کرد.

   

  زنانی که رحم عملکردی ندارند یا بارداری برای آنها خطر جدی برای سلامتی دارد، ممکن است IVF را با استفاده از شخص دیگری برای حمل حاملگی (ناقل بارداری) انتخاب کنند. در این حالت، تخمک های زن با اسپرم بارور می شوند، اما جنین های حاصل در رحم حامل حاملگی قرار می گیرند.

•  

خطرات

خطراتIVFعبارتند از:

• زایمان های متعدد در صورت انتقال بیش از یک جنین به رحم، IVFخطر چند قلوزایی را افزایش می دهد. بارداری با چند جنین نسبت به بارداری با جنین تکی خطر زایمان زودرس و وزن کم هنگام تولد را به همراه دارد.
• زایمان زودرس و وزن کم هنگام تولد. تحقیقات نشان می دهد که IVF اندکی خطر تولد نوزاد زودهنگام یا با وزن کم را می دهد.

• سندرم حرکت بیش از حد تخمدان. استفاده از داروهای باروری تزریقی، مانند گنادوتروپین جفتی انسانی (HCG)، برای القای تخمک گذاری می تواند باعث حرکت بیش از حد تخمدان شود، که در آن تخمدان ها متورم و دردناک می شوند.

  علائم معمولاً یک هفته طول می کشد و شامل درد خفیف شکم، نفخ، حالت تهوع، استفراغ و اسهال است. با این حال، اگر باردار شوید، علائم ممکن است چند هفته طول بکشد. به ندرت، ممکن است شکل شدیدتری از سندرم حرکت بیش از حد تخمدان ایجاد شود که می‌تواند باعث افزایش وزن و تنگی نفس شود.

• سقط جنین. میزان سقط جنین برای زنانی که با استفاده از IVF با جنین تازه باردار می شوند مشابه زنانی هستند که به طور طبیعی باردار می شوند - حدود %15 تا %25- اما این میزان با افزایش سن مادر افزایش می یابد.
• عوارض روش بازیابی تخمک. استفاده از سوزن آسپیراسیون برای جمع آوری تخمک ها ممکن است باعث ایجاد آسیب یا آسیب به روده، مثانه یا رگ خونی شود. همچنین در صورت استفاده با آرام‌بخشی و بیهوشی عمومی، خطراتی نیز وجود دارد.
• حاملگی خارج رحمی. حدود 2 تا 5 درصد از زنانی که از IVF استفاده می کنند ، حاملگی خارج از رحم خواهند داشت – زمانی که تخمک بارور شده در خارج از رحم، معمولاً در لوله فالوپ، کاشته می‌شود. تخمک بارور شده نمی تواند خارج از رحم زنده بماند و هیچ راهی برای ادامه بارداری وجود ندارد.
• نقائص هنگام تولد. سن مادر مهمترین عامل خطر در ایجاد نقایص مادرزادی است، صرف نظر از اینکه چگونه باردار شده است. تحقیقات بیشتری برای تعیین اینکه آیا نوزادانی که با استفاده از IVF باردار می شوند ممکن است در معرض افزایش خطر نقص مادرزادی خاص باشند، مورد نیاز است.
• سرطان. اگرچه برخی از مطالعات اولیه نشان می دهد که ممکن است بین داروهای خاصی که برای تحریک رشد تخمک استفاده می شود و ایجاد نوع خاصی از تومور تخمدان ارتباطی وجود داشته باشد، مطالعات جدیدتر این یافته ها را تایید نمی کند. به نظر نمی رسد پس از IVF خطر ابتلا به سرطان سینه، آندومتر، دهانه رحم یا تخمدان افزایش قابل توجهی داشته باشد.
• استرس. استفاده از IVF می تواند از نظر مالی، جسمی و احساسی فشار و استرس وارد کند. حمایت مشاوران، خانواده و دوستان می تواند به شما و همسرتان در فراز و نشیب های درمان ناباروری کمک کند.

   

•  

روش انجام

 

مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها و انجمن فناوری کمک باروری اطلاعاتی را به صورت آنلاین در مورد میزان بارداری و تولد زنده در کلینیک ها ارائه می دهند.

هنگام انتخاب کلینیک لقاح آزمایشگاهی (IVF) به خاطر داشته باشید که میزان موفقیت یک کلینیک به عوامل زیادی مانند سن بیماران و مسائل پزشکی و همچنین جمعیت درمان کلینیک و رویکردهای درمانی بستگی دارد. اطلاعات دقیق در مورد هزینه های مربوط به هر مرحله از روش را بخواهید.

 

 

قبل از شروع چرخه IVF با استفاده از تخمک و اسپرم خود، شما و همسرتان احتمالاً به غربالگری های مختلفی نیاز خواهید داشت، از جمله:

 

• آزمایش ذخیره تخمدان. برای تعیین کمیت و کیفیت تخمک ها، پزشک ممکن است غلظت هورمون محرک فولیکول (FSH)، استرادیول (استروژن) و هورمون آنتی مولرین را در خون در چند روز اول چرخه قاعدگی آزمایش کند. نتایج آزمایش، که اغلب همراه با سونوگرافی از تخمدان‌ها استفاده می‌شود، می‌تواند به پیش‌بینی چگونگی پاسخ تخمدان‌ها به داروهای باروری کمک کند.

   

  تجزیه و تحلیل مایع منی. اگر به عنوان بخشی از ارزیابی اولیه باروری انجام نشود، پزشک کمی قبل از شروع چرخه درمان IVF تجزیه و تحلیل مایع منی را انجام می دهد.

   

  غربالگری بیماری های عفونی. شما و همسرتان هر دو از نظر بیماری های عفونی از جمله HIV غربالگری می شوید.

   

  انتقال جنین (ساخت) را تمرین کنید. پزشک ممکن است برای تعیین عمق حفره رحم و روشی که به احتمال زیاد جنین ها را با موفقیت در رحم قرار می دهد، یک انتقال جنین ساختگی انجام دهد.

   

  معاینه رحم. پزشک قبل از شروع IVF، پوشش داخلی رحم را بررسی می کند. این ممکن است شامل یک سونو هیستروگرافی باشد - که در آن مایع از طریق دهانه رحم به رحم تزریق می شود - و یک سونوگرافی برای ایجاد تصاویری از حفره رحم. یا ممکن است شامل یک هیستروسکوپی باشد - که در آن یک تلسکوپ نازک، منعطف و روشن (هیستروسکوپ) از طریق واژن و دهانه رحم به داخل رحم وارد می شود.

   

قبل از شروع چرخهIVF، سوالات مهمی را در نظر بگیرید، از جمله:

• چند جنین منتقل می شود؟ تعداد جنین های منتقل شده معمولاً بر اساس سن و تعداد تخمک های بازیابی شده است. از آنجایی که میزان لانه گزینی در زنان مسن‌تر کمتر است، معمولاً جنین‌های بیشتری منتقل می‌شوند - به جز زنانی که از تخمک اهدایی یا جنین‌های آزمایش‌شده ژنتیکی استفاده می‌کنند.

  اکثر پزشکان دستورالعمل‌های خاصی را برای جلوگیری از حاملگی چند قلو (سه قلو یا بیشتر) دنبال می‌کنند و در برخی کشورها، قوانین تعداد جنین‌های قابل انتقال را محدود می‌کند. اطمینان حاصل کنید که شما و پزشکتان در مورد تعداد جنین هایی که قبل از عمل انتقال منتقل می شوند، توافق کنید.

• با هر جنین اضافی چه خواهید کرد؟ جنین های اضافی را می توان منجمد کرد و برای استفاده در آینده برای چندین سال ذخیره کرد. همه جنین‌ها از فرآیند انجماد و ذوب زنده نمی‌مانند، اگرچه بیشتر آنها زنده خواهند ماند.

  انجماد می تواند چرخه های آتیIVF را کم هزینه تر و کمتر تهاجمی کند. یا ممکن است جنین های منجمد استفاده نشده را به یک زوج دیگر یا یک مرکز تحقیقاتی اهدا کنید. همچنین ممکن است انتخاب کنید که جنین های استفاده نشده را دور بریزید.

• بارداری چند قلو را چگونه می توان تحمل کرد؟ اگر بیش از یک جنین به رحم منتقل شود،IVF می‌تواند به حاملگی چند قلو منجر شود که خطراتی برای سلامتی شما و نوزادتان به همراه دارد. در برخی موارد، کاهش جنین می تواند برای کمک به یک زن برای زایمان نوزادان با خطرات سلامتی کمتر مورد استفاده قرار گیرد. با این حال، کاهش جنین یک تصمیم مهم با پیامدهای اخلاقی، عاطفی و روانی است.
•  

آنچه را می توان انتظار داشت

 IVF شامل چندین مرحله است - تحریک تخمدان، بازیابی تخمک، بازیابی اسپرم، لقاح و انتقال جنین. یک چرخه IVF می تواند حدود دو تا سه هفته طول بکشد و ممکن است بیش از یک دوره لازم باشد.

 

 

القای تخمک گذاری

 

اگر از تخمک های خود در طول IVF استفاده می کنید، در شروع یک چرخه، درمان با هورمون های مصنوعی را برای تحریک تخمدان های خود برای تولید چندین تخمک آغاز می کنید - به جای تک تخمکی که به طور معمول هر ماه رشد می کند. چندین تخمک مورد نیاز است زیرا برخی از تخمک ها پس از لقاح بارور نمی شوند یا به طور طبیعی رشد نمی کنند.

 

 

ممکن است به چندین داروی مختلف نیاز داشته باشید، مانند:

• داروهای حرکت تخمدان. برای تخمدان‌ها، ممکن است یک داروی تزریقی حاوی یک محرک فولیکول (FSH)، یک هورمون لوتینیزه‌کننده (LH) یا ترکیبی از هر دو دریافت شود. این داروها باعث تحریک بیش از یک تخمک در یک زمان می شوند.
• داروهای بلوغ تخمک. که فولیکول برای بازیابی تخمک آماده می شود - معمولاً بعد از هشت تا 14 روز - از گنادوتروپین جفتی انسانی (HCG) یا سایر داروها برای کمک به بالغ شدن تخمک ها استفاده می کنید.
• داروهایی برای جلوگیری از تخمک گذاری زودرس. این داروها ازترشح زودهنگام تخمک های در حال رشد توسط بدن جلوگیری می کنند.
• داروهایی برای آماده سازی پوشش داخلی رحم. در روز بازیابی تخمک یا در زمان انتقال جنین، پزشک ممکن است توصیه کند که مصرف مکمل های پروژسترون را شروع کنید تا پوشش داخلی را برای لانه گزینی آماده کنید.

پزشک با شما همکاری خواهد کرد تا از کدام داروها و چه زمانی استفاده کنید.

 

به طور معمول، قبل از اینکه تخمک‌ها برای بازیابی آماده شوند، به یک تا دو هفته فعالیت روزانه نیاز دارید.

 

برای تعیین اینکه چه زمانی تخمک ها جمع آوری می شوند، پزشک احتمالاً باید اقدامات زیر را انجام دهد:

 

• سونوگرافی واژینال، یک آزمایش تصویربرداری از تخمدان‌ها برای نظارت بر رشد فولیکول‌ها - کیسه‌های تخمدانی از مایعی که در آن تخمک‌ها بالغ می‌شوند.
• آزمایش خون، برای اندازه‌گیری پاسخ به داروهای تخمدان - سطح استروژن معمولاً با رشد فولیکول‌ها افزایش می‌یابد و سطح پروژسترون تا پس از تخمک‌گذاری پایین می‌ماند.
•  

گاهی اوقات به یکی از دلایل زیر لازم است چرخه های IVF قبل از بازیابی تخمک لغو شوند:

 

تعداد ناکافی فولیکول در حال رشد

 

تخمک گذاری زودرس

 

رشد بیش از حد فولیکول ها، که خطر سندرم تحریک بیش از حد تخمدان را ایجاد می کند

 

سایر مسائل پزشکی

 

 

 

اگر سیکل شما لغو شود، ممکن است پزشک تغییر داروها یا دوز آنها را برای بهبود پاسخ بهتر در چرخه های IVF در آینده توصیه کند.

 

 

بازیابی تخمک

34 تا 36 ساعت پس از تزریق نهایی و قبل از تخمک گذاری می توان تخمک را در مطب پزشک یا کلینیک انجام داد.

 

در طول بازیابی تخمک، به شما مسکن داده می شود و داروی ضد درد تجویز می شود.

 

آسپیراسیون سونوگرافی ترانس واژینال روش معمول بازیابی است. یک پروب سونوگرافی برای شناسایی فولیکول ها در واژن قرار داده می شود. سپس یک سوزن نازک به راهنمای اولتراسوند وارد می شود تا از واژن عبور کند و به فولیکول ها برای بازیابی تخمک ها وارد شود.

 

اگر تخمدان ها از طریق سونوگرافی ترانس واژینال قابل دسترسی نیستند، ممکن است از سونوگرافی شکمی برای هدایت سوزن استفاده شود.

 

تخمک ها از طریق یک سوزن متصل به دستگاه مکنده از فولیکول ها خارج می شوند. چندین تخمک را می توان در حدود 20 دقیقه جدا کرد.

 

پس از بازیابی تخمک، ممکن است گرفتگی و احساس سیری یا فشار را تجربه کنید.

 

تخم های بالغ در یک مایع مغذی (محیط کشت) قرار می گیرند و انکوبه می شوند. تخمک هایی که سالم و بالغ به نظر می رسند با اسپرم مخلوط می شوند تا جنین ایجاد کنند. با این حال، ممکن است همه تخمک ها با موفقیت بارور نشوند.

 

 

بازیابی اسپرم

اگر از اسپرم شریک زندگی خود استفاده کنید، او نمونه منی را در مطب پزشک یا کلینیک صبح روز پس از بازیابی تخمک ارائه می دهد. روشهای دیگر مانند آسپیراسیون بیضه - استفاده از سوزن یا روش جراحی برای انجام مستقیم اسپرم از بیضه - گاهی اوقات مورد نیاز است. همچنین می توان از اسپرم اهدایی استفاده کرد. اسپرم از مایع منی در آزمایشگاه جدا می شود.

 

 

لقاح

لقاح را می توان با استفاده از دو روش رایج انجام داد:

• تلقیح معمولی. در طی تلقیح معمولی، اسپرم سالم و تخمک های بالغ مخلوط شده و یک شبه انکوبه می شوند.

   

  تزریق داخل سیتوپلاسمی اسپرم (ICSI). در ICSI، یک اسپرم سالم به طور مستقیم به هر تخمک بالغ تزریق می شود.  ICSI اغلب زمانی استفاده می شود که کیفیت یا تعداد مایع منی مشکل ساز باشد یا اگر تلاش برای لقاح در دوره های قبلی IVF شکست خورده باشد.

   

در شرایط خاص، پزشک ممکن است اقدامات دیگری را قبل از انتقال جنین توصیه کند.

 

لانه گزینی کمکی. حدود پنج تا شش روز پس از لقاح، یک جنین از غشای اطراف خود (zona pellucida) بیرون می‌آید و به آن اجازه می‌دهد تا در پوشش داخلی رحم لانه گزینی کند. اگر شما یک زن مسن هستید، یا اگر چندین بار تلاش‌های ناموفق IVF داشته‌اید، ممکن است پزشک هچ کمکی را توصیه نکند - تکنیکی که در آن یک سوراخ در زونا شفاف درست قبل از انتقال برای کمک به بیرون آمدن و لانه گزینی جنین ایجاد می‌شود.  لانه گزینی کمکی برای تخم‌ها یا جنین‌هایی که قبلاً منجمد شده‌اند نیز مفید است زیرا این فرآیند می‌تواند زونا پلوسیدا را سخت کند.

 

آزمایش ژنتیک. قبل از لانه گزینی جنین ها اجازه دارند در انکوباتور رشد کنند تا زمانی که به مرحله ای برسند که نمونه کوچکی را می توان برداشت و برای بیماری های ژنتیکی خاص یا تعداد صحیح کروموزوم ها آزمایش کرد، معمولاً پس از پنج تا شش روز رشد. جنین هایی که حاوی ژن یا کروموزوم آسیب دیده نیستند می توانند به رحم منتقل شوند. در حالی که آزمایش ژنتیکی قبل از لانه گزینی می تواند احتمال انتقال یک مشکل ژنتیکی توسط والدین را کاهش دهد، نمی تواند خطر را از بین ببرد. هنوز ممکن است آزمایشات قبل از تولد توصیه شود.

 

انتقال جنین

انتقال جنین در مطب پزشک یا کلینیک انجام می شود و معمولاً دو تا پنج روز پس از بازیابی تخمک انجام می شود.

• ممکن است یک آرامبخش خفیف به شما داده شود. این روش معمولا بدون درد است، اگرچه ممکن است گرفتگی خفیف را تجربه کنید.
• پزشک یک لوله بلند، نازک و انعطاف پذیر را وارد واژن، دهانه رحم و داخل رحم می کند.
• یک سرنگ معلق دارای یک یا چند جنین در مقدار کمی مایع به انتهای ترم متصل می شود.
• پزشک با استفاده از سرنگ، جنین یا جنین ها را در رحم قرار می دهد.

در صورت موفقیت آمیز بودن، حدود 6 تا 10 روز پس از بازیابی تخمک، جنین در دیواره رحم کاشته می‌شود.

 

 

بعد از عمل

پس از انتقال جنین، می توانید فعالیت های عادی روزانه را از سر بگیرید. با این حال، تخمدان ها هنوز هم ممکن است بزرگ شده باشند. اجتناب از فعالیت شدید، که می تواند باعث ناراحتی شود را در نظر بگیرید.

 

 

عوارض جانبی معمول عبارتند از:

 

دفع مقدار کمی مایع شفاف یا خونی در مدت کوتاهی پس از عمل - به دلیل پاک کردن دهانه رحم قبل از انتقال جنین

 

حساسیت سینه به دلیل سطوح بالای استروژن

 

نفخ خفیف

 

گرفتگی خفیف

 

یبوست

 

اگر بعد از انتقال جنین دچار درد متوسط ​​یا شدید شدید، با پزشک خود تماس بگیرید. او شما را از نظر عوارضی متفاوت، پیچ خوردگی تخمدان و سندرم حرکت بیش از حد تخمدان ارزیابی می کند.

 

 

نتایج

حدود 12 روز تا دو هفته پس از بازیابی تخمک، پزشک نمونه های خون را آزمایش می کند تا تشخیص دهد که آیا باردار هستید یا خیر.

 

• اگر باردار هستید، پزشک شما را برای مراقبت از بارداری به یک متخصص زنان و زایمان یا سایر متخصصان بارداری ارجاع می دهد.
• اگر باردار نیستید، مصرف پروژسترون را قطع می‌کنید و احتمالاً ظرف یک هفته پریود می‌شوید. اگر پریود نشدید یا خونریزی غیرمعمول دارید، با پزشک خود تماس بگیرید. اگر علاقه مند به انجام چرخه دیگری از لقاح آزمایشگاهی (IVF) هستید، ممکن است پزشک اقداماتی را برای بهبود شانس باردار شدن از طریق IVF پیشنهاد دهد .

شانس تولد نوزاد سالم پس از استفاده از IVF به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله:

 

• سن مادر. هر چه جوان تر باشید، احتمال بارداری و به دنیا آوردن نوزاد سالم با استفاده از تخمک های خود در طی IVF بیشتر می شود .
• وضعیت جنین انتقال جنین‌هایی که رشد بیشتری دارند در مقایسه با جنین‌های کمتر توسعه‌یافته (روز دوم یا سوم) با نرخ بارداری بالاتر همراه است. با این حال، همه جنین ها در فرآیند رشد زنده نمی مانند. با پزشک دیگر در مورد وضعیت خاص خود صحبت کنید.
• تاریخچه باروری. زنانی که قبلا زایمان کرده‌اند، بیشتر از زنانی که هرگز زایمان نکرده‌اند، می‌توانند با استفاده از IVF باردار شوند. میزان موفقیت برای زنانی که قبلا چندین بار از IVF استفاده کرده اند اما باردار نشده اند کمتر است.
• علت ناباروری. داشتن یک منبع طبیعی تخمک شانس شما را برای باردار شدن با استفاده از IVF افزایش می دهد . زنانی که آندومتریوز شدید دارند نسبت به زنانی که ناباروری غیرقابل توضیح دارند، کمتر احتمال دارد با استفاده از IVF باردار شوند .
• عوامل سبک زندگی. زنان سیگاری معمولاً تخمک های کمتری در طی IVF بازیابی می کنند و ممکن است بیشتر سقط کنند. سیگار کشیدن می تواند شانس موفقیت زنان با استفاده از IVF را تا 50 درصد کاهش دهد. چاقی می تواند شانس باردار شدن و بچه دار شدن را کاهش دهد. استفاده از مواد مخدر، کافئین بیش از حد و برخی داروها نیز می تواند مضر باشد.

با پزشک خود در مورد هر عاملی که در مورد شما صدق می کند و اینکه چگونه ممکن است بر شانس بارداری موفق تأثیر بگذارد صحبت کنید.