پزشک ممکن است سوالاتی بپرسد و یک یا چند مورد از آزمایشات زیر را برای تعیین اینکه آیا سندرم تونل کارپال دارید، انجام دهد:

 

سابقه علائم. پزشک  الگوی علائم  را بررسی خواهد کرد. به عنوان مثال، علائم در انگشت کوچک ممکن است نشان دهنده مشکلی غیر از سندرم تونل کارپال باشد.

 

علائم سندرم تونل کارپال معمولاً هنگام در دست گرفتن تلفن یا روزنامه یا گرفتن فرمان رخ می دهد. آنها همچنین معمولاً در شب رخ می دهند و ممکن است شما را در طول شب بیدار کنند یا ممکن است هنگام صبح که از خواب بیدار می شوید متوجه بی حسی شوید.

 

معاینه فیزیکی. پزشک یک معاینه فیزیکی انجام خواهد داد. او احساس در انگشتان و قدرت عضلات دست  را آزمایش خواهد کرد.

 

خم کردن مچ دست، ضربه زدن روی عصب یا فشار دادن ساده بر روی عصب می تواند در بسیاری از افراد علائم ایجاد کند.

 

اشعه ایکس. برخی از پزشکان برای رد سایر علل درد مچ دست، مانند آرتریت یا شکستگی، عکسبرداری با اشعه ایکس از مچ دست مبتلا را توصیه می کنند. با این حال، اشعه ایکس برای تشخیص سندرم تونل کارپال مفید نیست.

 

الکترومیوگرافی. این تست تخلیه های الکتریکی کوچک تولید شده در عضلات را اندازه گیری می کند. در طول این آزمایش، پزشک یک الکترود سوزنی نازک را در ماهیچه‌های خاص قرار می‌دهد تا فعالیت الکتریکی را هنگام انقباض و استراحت عضلات ارزیابی کند. این آزمایش می تواند آسیب به ماهیچه های کنترل شده توسط عصب مدیان را شناسایی کند و همچنین ممکن است سایر شرایط را رد کند.

 

مطالعه هدایت عصبی. در انواع الکترومیوگرافی، دو الکترود به پوست  چسبانده می شود. یک شوک کوچک از عصب میانی عبور داده می شود تا ببیند آیا تکانه های الکتریکی در تونل کارپال کند می شوند یا خیر. این آزمایش ممکن است برای تشخیص وضعیت و رد سایر شرایط استفاده شود.

 

 

 

رفتار

درمان غیر جراحی

 

اگر بیماری زود تشخیص داده شود، روش‌های غیرجراحی ممکن است به بهبود سندرم تونل کارپال کمک کنند، از جمله:

 

آتل مچ دست. آتلی که مچ دست  را در هنگام خواب ثابت نگه می دارد می تواند به تسکین علائم شبانه گزگز و بی حسی کمک کند. حتی اگر  فقط در شب از آتل استفاده می کنید، می تواند به جلوگیری از علائم روز نیز کمک کند. اگر باردار هستید، استفاده از آتل در شب ممکن است گزینه خوبی باشد، زیرا برای موثر بودن آن نیازی به استفاده از هیچ دارویی نیست.

 

داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی NSAIDs)).  NSAIDها مانند ایبوپروفن (Advil، Motrin IB)، ممکن است در کوتاه مدت به تسکین درد ناشی از سندرم تونل کارپال کمک کنند.

 

با این حال، شواهدی وجود ندارد که این داروها سندرم تونل کارپال را بهبود بخشند.

 

کورتیکواستروئیدها. پزشک ممکن است برای تسکین درد، یک کورتیکواستروئید مانند کورتیزون به تونل کارپال  تزریق کند. گاهی اوقات پزشک  از سونوگرافی برای هدایت این تزریق ها استفاده می کند.

 

کورتیکواستروئیدها التهاب و تورم را کاهش می دهند که فشار روی عصب میانی را کاهش می دهد. کورتیکواستروئیدهای خوراکی به اندازه تزریق کورتیکواستروئید برای درمان سندرم تونل کارپ موثر در نظر گرفته نمی شوند.

 

اگر سندرم تونل کارپال ناشی از آرتریت روماتوئید یا آرتریت التهابی دیگری باشد، درمان آرتریت ممکن است علائم سندرم تونل کارپال را کاهش دهد. با این حال، این ثابت نشده است.

 

عمل جراحی

سندرم تونل کارپال را در اسرع وقت پس از شروع علائم درمان کنید. در مراحل اولیه، کارهای ساده ای که می توانید برای خودتان انجام دهید ممکن است مشکل را برطرف کند. مثلا:

 

استراحت مکرر برای دستان خود داشته باشید.

از فعالیت هایی که علائم را بدتر می کند خودداری کنید.

 

برای کاهش تورم از بسته های سرد استفاده کنید.

 

سایر گزینه های درمانی شامل آتل مچ دست، داروها و جراحی است. اگر علائم خفیف تا متوسط ​​را داشته باشید که کمتر از 10 ماه می آیند و از بین می روند، آتل بندی و سایر درمان های محافظه کارانه به احتمال زیاد کمک می کند. اگر در دستان خود بی حسی دارید، باید به پزشک مراجعه کنید.

 

اگر علائم  شدید باشد یا به درمان های دیگر پاسخ ندهد، ممکن است جراحی مناسب باشد.

 

هدف از جراحی تونل کارپال، کاهش فشار با بریدن رباط فشارآورنده بر روی عصب مدیان است.

 

 

جراحی ممکن است با دو تکنیک مختلف انجام شود:

 

جراحی آندوسکوپی. جراح  از یک دستگاه تلسکوپ مانند با یک دوربین کوچک متصل به آن (اندوسکوپ) برای دیدن داخل تونل کارپال استفاده می کند. رباط را از طریق یک یا دو برش کوچک در دست یا مچ دست  برش می دهد. برخی از جراحان ممکن است از اولتراسوند به جای تلسکوپ برای هدایت ابزاری که رباط را برش می دهد استفاده کنند.

 

جراحی آندوسکوپی ممکن است باعث درد کمتری نسبت به جراحی باز در چند روز یا هفته اول پس از جراحی شود.

 

جراحی باز. جراح  برشی در کف دست  روی تونل کارپال ایجاد می کند و از طریق رباط برش می دهد تا عصب را آزاد کند.

 

 

قبل از جراحی، خطرات و مزایای هر تکنیک را با جراح خود در میان بگذارید. خطرات جراحی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

 

رهاسازی ناقص رباط

 

عفونت های زخم

 

تشکیل اسکار

 

آسیب به اعصاب یا عروق خونی

 

 

در طی فرآیند بهبودی پس از جراحی، بافت‌های رباط به تدریج با هم رشد می‌کنند و در عین حال فضای بیشتری را برای عصب فراهم می‌کنند. این روند بهبود داخلی معمولاً چندین ماه طول می کشد، اما پوست در عرض چند هفته بهبود می یابد.

 

پزشک به طور کلی شما را تشویق می‌کند که بعد از بهبود رباط از دست خود استفاده کنید، به تدریج به حالت عادی بازگردید و در ابتدا از حرکات شدید دست یا موقعیت‌های شدید مچ اجتناب کنید.

 

درد یا ضعف ممکن است از چند هفته تا چند ماه طول بکشد تا پس از جراحی برطرف شود. اگر علائم  بسیار شدید بود، ممکن است علائم پس از جراحی به طور کامل از بین نرود.

 

 

پزشکی جایگزین

درمان های جایگزین را در برنامه درمانی خود ادغام کنید تا به شما در مقابله با سندرم تونل کارپال کمک کند. ممکن است مجبور شوید برای یافتن درمانی که مفید است آزمایش کنید. همیشه قبل از هر گونه درمان مکمل یا جایگزین با پزشک خود مشورت کنید.

 

یوگا. وضعیت های یوگا که برای تقویت، کشش و متعادل کردن قسمت بالایی بدن و مفاصل طراحی شده اند ممکن است به کاهش درد و بهبود قدرت کمک کنند.

 

درمان با دست. تحقیقات اولیه نشان می دهد که برخی از تکنیک های فیزیکی و شغلی دست درمانی ممکن است علائم سندرم تونل کارپال را کاهش دهد.

 

اولتراسوند درمانی. سونوگرافی با شدت بالا می تواند برای افزایش دمای ناحیه مورد نظر از بافت بدن برای کاهش درد و بهبود  استفاده شود. تحقیقات نتایج متناقضی را با این درمان نشان می دهد، اما یک دوره درمان اولتراسوند در طول چند هفته ممکن است به کاهش علائم کمک کند.

 

 

 

شیوه زندگی و درمان های خانگی

 

این مراحل ممکن است باعث تسکین موقت علائم شوند:

 

استراحت های کوتاه و مکرر از فعالیت های تکراری شامل استفاده از دستان خود داشته باشید.

 

اگر اضافه وزن دارید یا چاق هستید وزن خود را کاهش دهید.

 

مچ دست خود را بچرخانید و کف دست و انگشتان خود را باز کنید.

 

مسکن‌هایی مانند آسپرین، ایبوپروفن (Advil، Motrin IB) یا ناپروکسن سدیم (Aleve) مصرف کنید.

 

در شب از آتل مچ دست محکم و نه تنگ استفاده کنید. می توانید این موارد را بدون نسخه در اکثر داروخانه ها پیدا کنید.

 

از خوابیدن روی دست خودداری کنید.

 

اگر درد، بی حسی یا ضعف عود کرد و ادامه یافت، به پزشک مراجعه کنید.

 

 

آماده شدن برای قرار ملاقات 

در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که کمک می کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید و چه انتظاراتی از پزشک داشته باشید.

 

 

آنچه می توانید انجام دهید

• توجه داشته باشید که چه زمانی علائم  در بدترین حالت خود هستند. آیا به نظر می رسد فعالیت خاصی آنها را بدتر می کند یا در زمان خاصی از روز متوجه آن می شوید؟
• مواردی را که برای بهبود علائم انجام داده اید، پیگیری کنید.
• داروهایی که برای مدیریت علائم خود مصرف کرده اید را یادداشت کنید.
•  

از پزشک خود چه انتظاری دارید

پزشک  معمولاً می خواهد بداند:

 

• چند وقت است این مشکل را دارید.
• آیا به طور ناگهانی ظاهر شد یا در طول زمان ایجاد شده
• آیا در حال بهتر شدن، بدتر شدن یا ثابت ماندن است.
• اگر فعالیت های خاصی وجود دارد که به نظر می رسد باعث بهبود آن می شود یا را بدتر می کند.
•  

کاری که در این بین می توانید انجام دهید

اگر فکر می کنید ممکن است به سندرم تونل کارپال مبتلا باشید، چند کار ساده وجود دارد که می توانید قبل از مراجعه برای اولین بار به پزشک انجام دهید.

ابتدا، سعی کنید مشخص کنید که آیا به نظر می رسد هر فعالیتی باعث بدتر شدن آن می شود یا خیر و نحوه انجام آن ها را تغییر دهید یا در صورت امکان از آنها اجتناب کنید. برای مثال، اگر به نظر می‌رسد رانندگی علائمی ایجاد می‌کند، سعی کنید موقعیت دست‌هایتان را روی فرمان تغییر دهید.

همچنین، اگر چه هزینه ای در بر دارد، اما امتحان کردن آتل مچ دست در شب هیچ ضرری ندارد تا ببینید آیا این به علائم کمک می کند یا خیر.