آزمایش ها و روش های مورد استفاده برای تشخیص سرطان کلیه عبارتند از:

• آزمایش خون و ادرار. آزمایش‌های خون و ادرار ممکن است سرنخ‌هایی را در علائم و نشانه‌ها به پزشک بدهد.
• تست های تصویربرداری. تست های تصویربرداری به پزشک اجازه می دهد تومور یا ناهنجاری کلیه را تجسم کند. آزمایش های تصویربرداری ممکن است شامل سونوگرافی، اشعه ایکس، سی تی یا ام آر آی باشد. 
• برداشتن نمونه بافت کلیه (بیوپسی). در برخی شرایط، پزشک ممکن است روشی را برای برداشتن نمونه کوچکی از سلول ها (بیوپسی) از ناحیه مشکوک کلیه توصیه کند. نمونه در آزمایشگاه برای بررسی علائم سرطان مورد آزمایش قرار می گیرد. این روش همیشه مورد نیاز نیست.

   

مرحله بندی سرطان کلیه

زمانی که پزشک یک ضایعه کلیه را که ممکن است سرطان کلیه باشد شناسایی کرد، گام بعدی تعیین وسعت (مرحله) سرطان است. آزمایشهای مرحله‌بندی سرطان کلیه ممکن است شامل سیتی اسکن باشد یا سایر آزمایش‌های تصویربرداری که پزشک احساس می‌کند مناسب هستند.

مراحل سرطان کلیه با اعداد رومی از I تا IV مشخص می شود و پایین ترین مراحل نشان دهنده سرطانی است که محدود به کلیه است. در مرحله چهارم، سرطان پیشرفته در نظر گرفته می شود و ممکن است به غدد لنفاوی یا سایر نواحی بدن گسترش یافته باشد.

 

رفتار

درمان سرطان کلیه معمولاً با جراحی برای برداشتن سرطان آغاز می‌شود. برای سرطان های محدود به کلیه، این ممکن است تنها درمان مورد نیاز باشد. اگر سرطان به خارج از کلیه گسترش یافته باشد، ممکن است درمان های اضافی توصیه شود.

 

شما و تیم درمانی می توانید گزینه های درمانی سرطان کلیه خود را مورد بحث قرار دهید. بهترین رویکرد ممکن است به عوامل مختلفی از جمله سلامت عمومی، نوع سرطان کلیه، گسترش سرطان و ترجیحات شما برای درمان بستگی داشته باشد.

 

 

عمل جراحی

برای اکثر سرطان های کلیه، درمان جراحی است. هدف از جراحی حذف سرطان با حفظ عملکرد طبیعی کلیه در صورت امکان است.

 

عمل های مورد استفاده برای درمان سرطان کلیه عبارتند از:

 

• برداشتن کلیه آسیب دیده (نفرکتومی). نفرکتومی کامل (رادیکال) شامل برداشتن کل کلیه، مرزی از بافت سالم و گاهی بافت‌های مجاور علاوه بر غدد لنفاوی، غده فوق کلیوی یا سایر ساختارها است.

  جراح ممکن است نفرکتومی را از طریق یک برش منفرد در شکم یا پهلو (نفرکتومی باز) یا از طریق یک سری برش های کوچک در شکم (نفرکتومی لاپاروسکوپی لاپاراسکوپی یا رباتیک به کمک لاپاروسکوپی) انجام دهد.

• برداشتن تومور از کلیه (نفرکتومی جزئی).  این جراحی که به آن جراحی حفظ کلیه یا نفرون نیز می گویند، سرطان و حاشیه کوچکی از بافت سالمی را که اطراف آن را احاطه کرده است به جای کل کلیه برمی دارد. این می تواند به عنوان یک روش باز، یا لاپاراسکوپی یا با کمک رباتیک انجام شود.

  جراحی حفظ کلیه یک درمان رایج برای سرطان های کوچک کلیه است و اگر تنها یک کلیه دارید، ممکن است یک گزینه باشد. در صورت امکان، جراحی حفظ کلیه نسبت به نفرکتومی کامل برای حفظ عملکرد کلیه و کاهش خطر عوارض بعدی، مانند بیماری کلیوی و نیاز به دیالیز، به طور کلی ترجیح داده می شود.

نوع جراحی که پزشک توصیه می کند بر اساس سرطان و مرحله آن و همچنین سلامت کلی خواهد بود.

 

درمان های غیر جراحی

سرطان های کوچک کلیه گاهی با استفاده از درمان های غیر جراحی مانند گرما و سرما از بین می روند. این روش‌ها ممکن است در موقعیت‌های خاص، مانند افرادی که مشکلات سلامتی دیگری دارند که جراحی را خطرناک می‌کند، گزینه‌ای باشد.

 

گزینه ها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

 

• درمان انجماد سلول های سرطانی (کرایوابلیشن). در طول کرایوابلیشن، یک سوزن توخالی مخصوص از طریق پوست و با استفاده از سونوگرافی یا سایر راهنمایی های تصویری وارد تومور کلیه می شود. از گاز سرد در سوزن برای انجماد سلول های سرطانی استفاده می شود.
• درمان حرارت دادن سلول های سرطانی (ابلیشن با فرکانس رادیویی). در طول فرسایش با فرکانس رادیویی، یک پروب مخصوص از طریق پوست و به داخل تومور کلیه با استفاده از اولتراسوند یا تصویربرداری دیگر برای هدایت پروب وارد می شود. جریان الکتریکی از طریق سوزن وارد سلول های سرطانی می شود و باعث گرم شدن یا سوختن سلول ها می شود.

   

درمان سرطان کلیه پیشرفته و عود کننده

سرطان کلیه که پس از درمان عود می کند و سرطان کلیه که به سایر قسمت های بدن گسترش می یابد ممکن است قابل درمان نباشند. درمان‌ها ممکن است به کنترل سرطان کمک کنند و بیمار را راحت کنند. در این شرایط، درمان ها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

 

• جراحی برای برداشتن هر چه بیشتر سرطان کلیه. اگر نتوان سرطان را به طور کامل در حین عمل برداشت، جراحان ممکن است برای حذف تا حد امکان سرطان تلاش کنند. همچنین ممکن است از جراحی برای حذف سرطانی که به ناحیه دیگری از بدن گسترش یافته است استفاده شود.
• درمان هدفمند. درمان های دارویی هدفمند بر روی ناهنجاری های خاص موجود در سلول های سرطانی تمرکز دارند. با مسدود کردن این ناهنجاری ها، درمان های دارویی هدفمند می توانند باعث مرگ سلول های سرطانی شوند. پزشک ممکن است آزمایش سلول های سرطانی را توصیه کند تا ببیند کدام داروهای هدفمند ممکن است مؤثرتر باشند.
• ایمونوتراپی. ایمونوتراپی از سیستم ایمنی بدن برای مبارزه با سرطان استفاده می کند. سیستم ایمنی بدن که با بیماری مبارزه می کند ممکن است به سرطان حمله نکند زیرا سلول های سرطانی پروتئین هایی تولید می کنند که به آنها کمک می کند از سلول های سیستم ایمنی پنهان شوند. ایمونوتراپی با تداخل در این فرآیند عمل می کند.
• پرتو درمانی. پرتودرمانی از پرتوهای انرژی پرتوان از منابعی مانند اشعه ایکس و پروتون برای کشتن سلول های سرطانی استفاده می کند. پرتودرمانی گاهی اوقات برای کنترل یا کاهش علائم سرطان کلیه که به سایر نواحی بدن مانند استخوان ها و مغز گسترش یافته است، استفاده می‌شود.
• آزمایشات بالینی کارآزمایی‌های بالینی مطالعات تحقیقاتی هستند که به بیمار فرصت می‌دهند جدیدترین نوآوری‌ها را در درمان سرطان کلیه امتحان کند. برخی کارآزمایی‌های بالینی ایمنی و اثربخشی درمان‌های بالقوه را ارزیابی می‌کنند. سایر آزمایشات بالینی سعی در یافتن راه های جدیدی برای پیشگیری یا تشخیص بیماری دارند. اگر علاقه مند به آزمایش بالینی هستید، مزایا و خطرات آن را با پزشک خود در میان بگذارید.

 

پزشکی جایگزین

هیچ درمان دارویی جایگزینی برای درمان سرطان کلیه ثابت نشده است. اما برخی از درمان‌های یکپارچه را می‌توان با درمان‌های پزشکی استاندارد ترکیب کرد تا در مقابله با عوارض جانبی سرطان و درمان آن، مانند پریشانی کمک کند.

افراد مبتلا به سرطان اغلب پریشانی را تجربه می کنند. اگر مضطرب هستید، ممکن است در خوابیدن مشکل داشته باشید و مدام به سرطان خود فکر کنید. ممکن است احساس عصبانیت یا غمگینی کنید.

احساسات خود را با پزشک خود در میان بگذارید. متخصصان می توانند کمک کنند تا احساسات خود را مرتب کنید و  استراتژی هایی برای مقابله با آن ابداع کنید. در برخی موارد، داروها ممکن است کمک کنند.

 

درمان‌های طب یکپارچه نیز ممکن است کمک کند احساس بهتری داشته باشید، از جمله:

• هنر درمانی
• ورزش
• ماساژ درمانی
• مراقبه
• موزیک درمانی
• تمرینات آرامش بخش
• معنویت

اگر به این گزینه های درمانی علاقه مند هستید، با پزشک خود صحبت کنید.

 

 

 

مقابله و حمایت

هر فردی به روش خود با تشخیص سرطان کنار می آید. هنگامی که ترس ناشی از تشخیص شروع به کاهش می کند، می توانید راه هایی پیدا کنید که کمک کند با چالش های روزانه درمان و بهبودی سرطان کنار بیایید. این استراتژی های مقابله ای ممکن است کمک کند:

 

• در مورد سرطان کلیه به اندازه کافی بیاموزید تا در تصمیم گیری درمانی احساس راحتی کنید. جزئیات تشخیص را از پزشک خود بپرسید، مانند نوع سرطان و مرحله آن. این اطلاعات می تواند کمک کند تا در مورد گزینه های درمانی بیاموزید. 
• مراقب خودتان باشید. در طول درمان سرطان مراقب خود باشید. یک رژیم غذایی سالم پر از میوه ها و سبزیجات داشته باشید، از نظر بدنی فعال باشید و به اندازه کافی بخوابید تا هر روز احساس با آرامش از خواب بیدار شوید.
• برای خودتان وقت بگذارید. هر روز زمانی را برای خود در نظر بگیرید. زمان صرف شده برای خواندن، استراحت یا گوش دادن به موسیقی می تواند در کاهش استرس کمک کند. احساسات خود را در یک دفترچه یادداشت کنید.
• یک شبکه پشتیبانی جمع آوری کنید. دوستان و خانواده نگران سلامتی شما هستند، بنابراین اجازه دهید در صورت پیشنهاد به شما کمک کنند. به آن‌ها اجازه دهید کارهای روزمره را انجام دهند، غذا تهیه کنند و وسایل نقلیه را تهیه کنند - تا بتوانید روی بهبودی خود تمرکز کنید. صحبت کردن در مورد احساسات خود با دوستان نزدیک و خانواده نیز می تواند به کاهش استرس و تنش کمک کند.
• در صورت نیاز از مشاوره سلامت روان بهره مند شوید. اگر احساس می کنید خسته، افسرده یا آنقدر مضطرب هستید که کار کردن برایتان دشوار است، مشاوره سلامت روان را در نظر بگیرید. با پزشک خود یا شخص دیگری از تیم مراقبت بهداشتی خود در مورد ارجاع به یک متخصص سلامت روان، مانند یک مددکار اجتماعی، روانشناس یا روانپزشک خبره صحبت کنید.
•  

آماده شدن برای قرار ملاقات 

اگر علائمی دارید که شما را نگران می کند، با یک قرار ملاقات با پزشک مراقبت های اولیه خود شروع کنید. اگر پزشک مشکوک به سرطان کلیه باشد، ممکن است به یک پزشک متخصص اورولوژیست یا انکولوژیست ارجاع داده شوید.

به همراه داشتن یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود فکر کنید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمام اطلاعات ارائه شده در یک قرار ملاقات دشوار است. کسی که شما را همراهی می کند ممکن است چیزی را که از دست داده اید یا فراموش کرده اید به خاطر بیاورد.

 

 

آنچه می توانید انجام دهید

در زمان تعیین وقت، از قبل بپرسید که آیا کاری وجود دارد که باید انجام دهید، مثلاً رژیم غذایی خود را محدود کنید. سپس لیستی از موارد زیر تهیه کنید:

• علائمی که تجربه می کنید، از جمله علائمی که ممکن است به دلیل قرار ملاقات نامرتبط به نظر برسد
• اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله هرگونه استرس عمده یا تغییرات اخیر زندگی
• تمام داروها (با نسخه و بدون نسخه)، ویتامین ها، گیاهان دارویی یا سایر مکمل هایی که مصرف می کنید
• سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید

در صورت تمام شدن زمان، سؤالات خود را از بیشترین تا کم اهمیت ترین فهرست کنید. برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از:

 

• • آیا سرطان کلیه دارم؟
  • اگر چنین است، آیا سرطان فراتر از کلیه من گسترش یافته است؟
  • آیا به آزمایشات بیشتری نیاز خواهم داشت؟
  • گزینه های درمان چه هستند؟
  • عوارض جانبی بالقوه هر درمان چیست؟
  • آیا سرطان کلیه من قابل درمان است؟
  • درمان سرطان چگونه بر زندگی روزمره من تأثیر می گذارد؟
  • آیا یک گزینه درمانی وجود دارد که فکر می کنید برای من بهترین است؟
  • من این شرایط سلامتی دیگر را دارم. چگونه می توانم آنها را با هم مدیریت کنم؟
  • آیا باید به متخصص مراجعه کنم؟
  • بروشور یا موارد چاپی دیگر وجود دارد که بتوانم داشته باشم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می‌کنید؟

  از پرسیدن سؤالات اضافی که ممکن است در طول قرار ملاقات پیش بیاید، دریغ نکنید.

   

 

از پزشک خود چه انتظاری دارید

پزشک احتمالاً سؤالاتی می پرسد. برای پاسخ دادن به آنها آماده باشید. پزشک ممکن است بپرسد:

 

• • اولین بار چه زمانی  علائم را تجربه کردید؟
  • آیا علائم همیشه بوده است یا گاه به گاه؟
  • علائم چقدر شدید است؟
  • به نظر می رسد چه چیزی شما را بهبود می بخشد؟
  • به نظر می رسد چه چیزی شما را بدتر می کند؟