برای تشخیص وضعیت، پزشک علائم و سابقه پزشکی را بررسی می کند. پزشک ممکن است آزمایش های متعددی را برای تشخیص صرع و تعیین علت تشنج تجویز کند. ارزیابی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• معاینه عصبی. پزشک ممکن است رفتار، توانایی حرکتی، عملکردهای ذهنی و سایر زمینه ها را آزمایش کند تا وضعیت را تشخیص دهد و نوع صرع را تعیین کند.
• آزمایشات خون. پزشک ممکن است برای بررسی علائم، شرایط ژنتیکی یا سایر شرایطی که ممکن است با تشنج همراه باشد، نمونه خون بگیرد.

پزشک همچنین ممکن است آزمایشاتی را برای تشخیص ناهنجاری های مغزی تجویز کند، مانند:

• الکتروانسفالوگرام (EEG). این رایج ترین آزمایشی است که برای تشخیص صرع استفاده می شود. در این آزمایش، الکترودها با ماده یا کلاه خمیر مانند به پوست سر متصل می شوند. الکترودها فعالیت های الکتریکی مغز را ثبت می‌کنند.

  اگر صرع دارید، تغییراتی در الگوی طبیعی امواج مغزی شایع است، حتی زمانی که تشنج ندارید. پزشک ممکن است هنگام انجام EEG در حالی که بیدار هستید یا در خواب هستید، برای ضبط هرگونه تشنجی که تجربه می‌کنید، از طریق ویدئو، شما را تحت نظر داشته باشد. ثبت تشنج ممکن است به پزشک کمک کند تا تشخیص دهد چه نوع تشنجی دارید یا سایر شرایط را رد کند.

   

  این آزمایش ممکن است در مطب پزشک یا بیمارستان انجام شود. در صورت لزوم، همچنین ممکن است یک EEG سرپایی داشته باشید، که در خانه استفاده می کنید در حالی که EEG فعالیت تشنج را در طی چند روز ثبت می‌کند.

   

  پزشک ممکن است دستور دهد، کاری انجام دهید که باعث تشنج شود، مانند کم خوابی قبل از آزمایش.

• EEG با چگالی بالا. در یک نوع آزمایش EEG، پزشک ممکن است EEG با چگالی بالا را توصیه کند، که الکترودها را نزدیک‌تر از EEG معمولی فاصله می‌دهد - حدود نیم سانتی‌متر از هم. EEG با چگالی بالا ممکن است به پزشک کمک کند تا با دقت بیشتری تعیین کند که کدام مناطق مغز تحت تأثیر تشنج هستند.

• توموگرافی کامپیوتری (CT) اسکن. سی تی اسکن از اشعه ایکس برای به دست آوردن تصاویر مقطعی از مغز استفاده می کند. سی تی اسکن می‌تواند ناهنجاری‌هایی مانند تومور، خونریزی و کیست‌های مغز که ممکن است باعث تشنج شود را نشان دهد.
• تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI). MRI از آهنرباهای قدرتمند و امواج رادیویی برای ایجاد نمای دقیق از مغز استفاده می کند. پزشک ممکن است بتواند ضایعات یا ناهنجاری هایی در مغز که می تواند باعث تشنج شود را تشخیص دهد.
• MRI عملکردی (fMRI). MRI عملکردی تغییرات جریان خون را که هنگام کار کردن بخش‌های خاصی از مغز رخ می‌دهد، اندازه‌گیری می‌کند. پزشکان ممکن است قبل از جراحی از fMRI برای شناسایی مکان‌های دقیق عملکردهای حیاتی مانند گفتار و حرکت استفاده کنند تا جراحان بتوانند از آسیب رساندن به آن مکان‌ها در حین عمل جلوگیری کنند.
• توموگرافی گسیل پوزیترون (PET). اسکن های PET از مقدار کمی ماده رادیواکتیو با دوز پایین استفاده می‌کنند که به داخل سیاهرگ تزریق می‌شود تا به تجسم مناطق فعال مغز و تشخیص ناهنجاری‌ها کمک کند.

• توموگرافی کامپیوتری گسیل تک فوتون (SPECT). این نوع آزمایش عمدتاً در صورتی استفاده می‌شود که MRI و EEG انجام داده باشید که محل شروع تشنج را در مغز مشخص نکرده باشد.

  آزمایش SPECT از مقدار کمی ماده رادیواکتیو با دوز پایین استفاده می‌کند که به داخل ورید تزریق می‌شود تا یک نقشه سه بعدی دقیق از فعالیت جریان خون در مغز در طول تشنج ایجاد کند.

  پزشکان همچنین ممکن است نوعی از آزمایش SPECT به نام SPECT ictal تفریق ثبت شده در MRI (SISCOM) را انجام دهند، که ممکن است نتایج دقیق تری ارائه دهد.

• تست های عصب روانشناسی. در این آزمایش ها، پزشکان مهارت های تفکر، حافظه و گفتار را ارزیابی می کنند. نتایج آزمایش به پزشکان کمک می کند تا تعیین کنند کدام مناطق مغز تحت تأثیر قرار گرفته است.

همراه با نتایج آزمایش، پزشک ممکن است از ترکیبی از تکنیک های تجزیه و تحلیل برای کمک به تعیین دقیق محل شروع تشنج مغزی استفاده کند:

• نقشه برداری پارامتریک آماری (SPM). SPM روشی برای مقایسه مناطقی از مغز است که متابولیسم آنها در طول تشنج افزایش یافته است با مغزهای معمولی، که می تواند به پزشکان ایده دهد که تشنج از کجا شروع می شود.
• تجزیه و تحلیل کاری. تجزیه و تحلیل کاری تکنیکی است که داده‌های EEG را می‌گیرد و روی MRI مغز می‌فرستد تا به پزشکان نشان دهد که در کجا تشنج رخ می‌دهد.
• مگنتوآنسفالوگرافی (MEG). MEG میدان های مغناطیسی تولید شده توسط فعالیت مغز را اندازه گیری می کند تا مناطق بالقوه شروع تشنج را شناسایی کند.

تشخیص دقیق نوع تشنج و محل شروع تشنج بهترین شانس را برای یافتن یک درمان موثر می دهد.

رفتار

پزشکان معمولاً درمان صرع را با دارو شروع می کنند. اگر داروها شرایط را درمان نکنند، پزشکان ممکن است جراحی یا نوع دیگری از درمان را پیشنهاد کنند.

دارو

اکثر افراد مبتلا به صرع می توانند با مصرف یک داروی ضد تشنج که به آن داروی ضد صرع نیز می گویند، بدون تشنج شوند. برخی دیگر ممکن است بتوانند دفعات و شدت تشنج خود را با مصرف ترکیبی از داروها کاهش دهند.

بسیاری از کودکان مبتلا به صرع که علائم صرع را تجربه نمی کنند، در نهایت می توانند داروها را قطع کنند و زندگی بدون تشنج داشته باشند. بسیاری از بزرگسالان می توانند پس از دو یا چند سال بدون تشنج، داروها را قطع کنند. پزشک در مورد زمان مناسب برای قطع مصرف داروها توصیه های لازم را شرح می‌دهد.

یافتن دارو و دوز مناسب می تواند پیچیده باشد. پزشک وضعیت ، دفعات تشنج، سن و سایر عوامل را در هنگام انتخاب دارویی برای تجویز در نظر می گیرد. پزشک همچنین داروهای دیگری را که ممکن است مصرف کنید بررسی می کند تا مطمئن شود که داروهای ضد صرع با آنها تداخل ندارند.

پزشک احتمالاً ابتدا یک دارو را با دوز نسبتاً کم تجویز می کند و ممکن است دوز را به تدریج افزایش دهد تا زمانی که تشنج به خوبی کنترل شود.

داروهای ضد تشنج ممکن است عوارض جانبی داشته باشند. عوارض جانبی خفیف عبارتند از:

• خستگی
• سرگیجه
• افزایش وزن
• از دست دادن تراکم استخوان
• بثورات پوستی
• از دست دادن تعادل
• مشکلات گفتاری
• مشکلات حافظه و تفکر

عوارض جانبی شدیدتر اما نادر عبارتند از:

• افسردگی
• افکار و رفتارهای خودکشی
• بثورات شدید
• التهاب برخی از اندام ها، مانند کبد 

برای دستیابی به بهترین کنترل ممکن تشنج با دارو، مراحل زیر را دنبال کنید:

• داروها را دقیقاً طبق دستور مصرف کنید.
• همیشه قبل از تغییر به نسخه ژنریک دارو یا مصرف سایر داروهای تجویزی، داروهای بدون نسخه یا داروهای گیاهی با پزشک خود تماس بگیرید.
• هرگز بدون مشورت با پزشک خود مصرف دارو را قطع نکنید.
• در صورت مشاهده احساس جدید یا افزایش یافته افسردگی، افکار خودکشی یا تغییرات غیرعادی در خلق و خو یا رفتار خود فوراً به پزشک خود اطلاع دهید.
• اگر میگرن دارید به پزشک خود اطلاع دهید. پزشکان ممکن است یکی از داروهای ضد صرع را تجویز کنند که می تواند از میگرن جلوگیری کند و صرع را درمان کند.

حداقل نیمی از افرادی که به تازگی بیماری صرع آن ها تشخیص داده شده، با اولین داروی خود بدون تشنج خواهند بود. اگر داروهای ضد صرع نتایج رضایت بخشی را ارائه ندهند، پزشک ممکن است جراحی یا سایر روش های درمانی را پیشنهاد دهد. برای ارزیابی وضعیت و داروهای خود، قرار ملاقات های منظمی با پزشک خود داشته باشید.

عمل جراحي

هنگامی که داروها نمی توانند کنترل کافی بر تشنج ایجاد کنند، جراحی ممکن است یک گزینه باشد. با جراحی صرع، جراح ناحیه‌ای از مغز را که باعث تشنج می‌شود را برمی‌دارد.

پزشکان معمولاً زمانی عمل جراحی را انجام می دهند که آزمایشات نشان می دهد:

• تشنج از ناحیه کوچک و کاملاً مشخصی از مغز منشا می گیرد
• ناحیه ای در مغز که باید تحت عمل جراحی قرار گیرد با عملکردهای حیاتی مانند گفتار، زبان، عملکرد حرکتی، بینایی یا شنوایی تداخلی ندارد.

اگرچه بسیاری از افراد همچنان به برخی داروها برای کمک به جلوگیری از تشنج پس از جراحی موفقیت آمیز نیاز دارند، ممکن است بتوانید داروهای کمتری مصرف کنید و دوزهای خود را کاهش دهید.

در تعداد کمی از موارد، جراحی برای صرع می‌تواند عوارضی مانند تغییر دائمی توانایی‌های فکری (شناختی) ایجاد کند. با جراح خود در مورد تجربه، میزان موفقیت و میزان عوارض با روشی که در نظر دارید صحبت کنید.

درمان ها

جدای از داروها و جراحی، این درمان‌های بالقوه جایگزینی برای درمان صرع ارائه می‌دهند:

• تحریک عصب واگ. در تحریک عصب واگ، پزشکان دستگاهی به نام محرک عصب واگ را در زیر پوست قفسه سینه می کارند، شبیه به ضربان ساز قلب. سیم های محرک به عصب واگ در گردن متصل می شوند.

  دستگاهی که با باتری کار می کند، انرژی الکتریکی را از طریق عصب واگ به مغز ارسال می کند. مشخص نیست که چگونه این تشنج را مهار می کند، اما دستگاه معمولاً می‌تواند تشنج را 20 تا 40 درصد کاهش دهد.

  اکثر افراد هنوز نیاز به مصرف داروهای ضد صرع دارند، اگرچه برخی از افراد ممکن است بتوانند دوز داروی خود را کاهش دهند. ممکن است عوارض جانبی ناشی از تحریک عصب واگ، مانند گلودرد، صدای خشن، تنگی نفس یا سرفه را تجربه کنند.

• رژیم کتوژنیک. برخی از افراد مبتلا به صرع با پیروی از یک رژیم غذایی سخت که سرشار از چربی و کربوهیدرات کم است، توانسته اند تشنج خود را کاهش دهند.

  در این رژیم که رژیم کتوژنیک نامیده می شود، بدن برای انرژی به جای کربوهیدرات، چربی ها را تجزیه می کند. پس از چند سال، برخی از کودکان ممکن است بتوانند رژیم کتوژنیک را - تحت نظارت دقیق پزشکانشان - متوقف کنند و بدون تشنج باقی بمانند.

  اگر شما یا فرزندتان به رژیم کتوژنیک فکر می کنید، با پزشک مشورت کنید. مهم است که مطمئن شوید هنگام پیروی از رژیم غذایی کودک دچار سوءتغذیه نمی شود.

  عوارض جانبی رژیم کتوژنیک ممکن است شامل کم آبی بدن، یبوست، کند شدن رشد به دلیل کمبودهای تغذیه ای و تجمع اسید اوریک در خون باشد که می تواند باعث ایجاد سنگ کلیه شود. اگر رژیم غذایی به درستی و تحت نظارت پزشکی باشد، این عوارض شایع نیستند.

  پیروی از رژیم کتوژنیک می تواند یک چالش باشد. رژیم‌های غذایی با شاخص گلیسمی پایین و رژیم‌های اصلاح‌شده اتکینز، جایگزین‌های محدودتری را ارائه می‌دهند که ممکن است همچنان برای کنترل تشنج مفید باشد.

• تحریک عمیق مغز . در تحریک عمقی مغز، جراحان الکترودهایی را در قسمت خاصی از مغز، به طور معمول تالاموس، میکارند. الکترودها به یک ژنراتور کاشته شده در قفسه سینه یا جمجمه متصل هستند که پالس های الکتریکی را به مغز ارسال می کند و ممکن است تشنج را کاهش دهد.
• 
  
• درمان های بالقوه آینده
• محققان در حال مطالعه بسیاری از درمان‌های جدید بالقوه برای صرع هستند، از جمله:
• تحریک عصبی پاسخگو. دستگاه‌های قابل کاشت ضربان‌ساز مانند که به جلوگیری از تشنج کمک می‌کنند در دست بررسی هستند. این دستگاه‌های تحریک پاسخ‌دهنده یا حلقه بسته الگوهای فعالیت مغز را تجزیه و تحلیل می‌کنند تا تشنج‌ها را قبل از وقوع تشخیص دهند و بار الکتریکی یا دارویی را برای متوقف کردن تشنج ارسال کنند.
• تحریک مداوم ناحیه شروع تشنج (تحریک زیر آستانه).  به نظر می رسد تحریک زیرآستانه - تحریک مداوم به ناحیه ای از مغز زیر سطحی که از نظر فیزیکی قابل توجه است - نتایج تشنج و کیفیت زندگی را برای برخی از افراد مبتلا به تشنج بهبود می بخشد. این رویکرد درمانی ممکن است در افرادی که تشنج‌هایی دارند که در ناحیه‌ای از مغز که قابل برداشتن نیست شروع می‌شود، زیرا بر عملکرد گفتار و حرکتی تأثیر می‌گذارد. یا ممکن است برای افرادی مفید باشد که ویژگی‌های تشنجشان به این معنی است که شانس درمان موفقیت‌آمیز آنها با تحریک عصبی پاسخگو کم است.
• جراحی کم تهاجمی. تکنیک‌های جدید جراحی کم تهاجمی، مانند ابلیشن لیزری با هدایت MRI، نسبت به جراحی سنتی مغز باز برای صرع، نویدبخش کاهش تشنج با خطرات کمتر است.
• ابلیشن لیزری استریوتاکتیک یا رادیوسرجری استریوتاکتیک. برای برخی از انواع صرع، ابلیشن لیزری استریوتاکتیک یا رادیوسرجری استریوتاکتیک ممکن است زمانی که روش‌های دیگر ممکن است بسیار خطرناک باشد، درمان موثری ارائه دهد. در این روش‌ها، پزشکان تشعشعات را به ناحیه خاصی در مغز هدایت می‌کنند که باعث می‌شود تشنج در تلاش برای کنترل بهتر تشنج، بافت را از بین ببرد.
• دستگاه عصبی خارجی. مشابه حرکت عصب واگ، این دستگاه اعصاب خاص را برای دفعات تشنج تحریک می کند. اما بر خلاف حرکت عصب واگ، این دستگاه به صورت خارجی پوشیده می شود تا نیازی به جراحی برای کاشت دستگاه نباشد.