آزمایش های تصویربرداری می تواند به تعیین محل و اندازه تومورهای استخوانی و اینکه آیا تومورها به سایر قسمت های بدن توسعه یافته اند یا نه، کمک کند. انواع تست های تصویری توصیه شده به علائم و نشانه های فردی بستگی دارد. آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• اسکن استخوان
• توموگرافی کامپیوتری (CT)
• تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)
• توموگرافی گسیل پوزیترون (PET)
• اشعه ایکس

بیوپسی های سوزنی یا جراحی

پزشک ممکن است روشی را برای برداشتن نمونه بافت (بیوپسی) از تومور برای آزمایش توصیه کند. آزمایش می تواند به پزشک بگوید که بافت سرطانی است و اگر چنین باشد، چه نوع سرطانی دارید. همچنین می تواند نشان دهد که سلول های تومور به سرعت یا آهسته رشد می کنند.

انواع روش های بیوپسی مورد استفاده برای تشخیص سرطان استخوان عبارتند از:

• قرار دادن یک سوزن از طریق پوست به داخل تومور. در طول بیوپسی سوزنی، پزشک یک سوزن نازک را از طریق پوست وارد کرده و آن را به داخل تومور هدایت می کند. پزشک از سوزن برای برداشتن قطعات کوچک بافت از تومور استفاده می کند.
• جراحی برای برداشتن نمونه بافت برای آزمایش. در طول بیوپسی جراحی، پزشک یک برش از طریق پوست ایجاد می کند و کل تومور یا بخشی از آن را برمی دارد.

تعیین نوع بیوپسی مورد نیاز و جزئیات نحوه انجام آن نیاز به برنامه ریزی دقیق توسط تیم پزشکی شما دارد. پزشکان باید بیوپسی را به گونه ای انجام دهند که در عمل جراحی آینده برای برداشتن سرطان استخوان اختلال ایجاد نکند. به همین دلیل، قبل از بیوپسی از پزشک خود بخواهید که شما را به تیمی از پزشکان با تجربه گسترده در درمان تومورهای استخوانی ارجاع دهد.

مراحل سرطان استخوان

اگر پزشک تشخیص سرطان استخوان را تأیید کند، سعی می‌کند وسعت (مرحله) سرطان را تعیین کند، زیرا تعیین وسعت، گزینه‌های درمانی را راهنمایی می‌کند. عواملی که باید در نظر گرفته شوند عبارتند از:

• اندازه تومور
• عت رشد سرطان
• تعداد استخوان های آسیب دیده، مانند مهره های مجاور در ستون فقرات
• اینکه آیا سرطان به سایر قسمت های بدن سرایت کرده است یا خیر

مراحل سرطان استخوان با اعداد رومی، از 0 تا IV نشان داده می شود. پایین ترین مراحل نشان می دهد که تومور کوچکتر و کمتر تهاجمی است. در مرحله چهارم، سرطان به سایر نقاط بدن گسترش یافته است.

رفتار

گزینه های درمانی برای سرطان استخوان بر اساس نوع سرطان، مرحله سرطان، سلامت کلی و ترجیحات بیمار است. سرطان‌های مختلف استخوان به درمان‌های متفاوتی پاسخ می‌دهند و پزشکان می‌توانند کمک کنند تا مشخص شود، بهترین گزینه برای درمان سرطان کدام است. به عنوان مثال، برخی از سرطان های استخوان فقط با جراحی درمان می شوند. برخی با جراحی و شیمی درمانی و برخی با جراحی، شیمی درمانی و پرتودرمانی.

عمل جراحي

هدف از جراحی برداشتن کل تومور سرطانی است. در بیشتر موارد، این شامل تکنیک‌های خاصی برای برداشتن تومور در یک تکه، همراه با بخش کوچکی از بافت سالمی است که آن را احاطه کرده است. جراح، استخوان از دست رفته را با مقداری استخوان از ناحیه دیگری از بدن یا موادی از بانک استخوان یا با یک جایگزین ساخته شده از فلز و پلاستیک سخت جایگزین می کند.

سرطان های استخوانی که بسیار بزرگ هستند یا در یک نقطه پیچیده روی استخوان قرار دارند، ممکن است نیاز به جراحی برای برداشتن تمام یا بخشی از اندام داشته باشند (آمپوتاسیون). همانطور که درمان های دیگر توسعه یافته است، قطع عضو کمتر رایج می شود. اگر نیاز به قطع عضو باشد، احتمالاً برای بیمار یک اندام مصنوعی تعبیه می‌شود و برای یادگیری انجام کارهای روزمره با استفاده از اندام جدید خود، آموزش می‌بیند.

شیمی درمانی

شیمی درمانی از داروهای قوی ضد سرطان استفاده می کند که معمولاً از طریق ورید (به صورت داخل وریدی) برای از بین بردن سلول های سرطانی تجویز می شود. با این حال، این نوع درمان برای برخی از انواع سرطان استخوان بهتر از سایرین عمل می کند. به عنوان مثال، شیمی درمانی به طور کلی برای کندروسارکوم خیلی موثر نیست، اما بخش مهمی از درمان استئوسارکوم و سارکوم یوئینگ است.

پرتو درمانی

پرتودرمانی از پرتوهای پرقدرت انرژی مانند اشعه ایکس برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می‌کند. در طول پرتودرمانی، روی یک تخت دراز می‌کشید در حالی که یک دستگاه مخصوص در اطرافتان حرکت می‌کند و پرتوهای انرژی را به نقاط دقیقی از بدن نشانه می‌گیرد.

پرتودرمانی اغلب قبل از عمل مورد استفاده قرار می گیرد زیرا می تواند تومور را کوچک کرده و برداشتن آن را آسان تر کند. این به نوبه خود می تواند به کاهش احتمال ضروری بودن قطع عضو کمک کند.

رادیوتراپی ممکن است در افراد مبتلا به سرطان استخوان که با جراحی قابل برداشتن نیست نیز استفاده شود. پس از جراحی، ممکن است از پرتودرمانی برای از بین بردن سلول های سرطانی باقی مانده استفاده شود. برای افراد مبتلا به سرطان استخوان پیشرفته، پرتودرمانی ممکن است به کنترل علائم و نشانه‌هایی مانند درد کمک کند.

مقابله و حمایت

تشخیص سرطان می تواند طاقت فرسا باشد. با گذشت زمان راه هایی برای کنار آمدن با آن پیدا خواهید کرد

ناراحتی و عدم اطمینان از سرطان تا آن زمان، ممکن است کمک کند:

 

در مورد سرطان استخوان به اندازه کافی بیاموزید تا در مورد مراقبت خود تصمیم بگیرید. از پزشک خود در مورد سرطان استخوان، از جمله گزینه های درمانی و در صورت تمایل، پیش آگهی خود سوال کنید. همانطور که در مورد سرطان استخوان بیشتر می آموزید، ممکن است در تصمیم گیری های درمانی اطمینان بیشتری پیدا کنید.

دوستان و خانواده را نزدیک نگه دارید. قوی نگه داشتن روابط نزدیک، کمک می کند تا با سرطان استخوان خود مقابله کنید. دوستان و خانواده می توانند حمایت عملی مورد نیاز را ارائه دهند، مانند کمک به مراقبت از خانه شما اگر در بیمارستان هستید و وقتی احساس می کنید تحت تأثیر سرطان هستید، آنها می توانند به عنوان حمایتگر عاطفی عمل کنند.

کسی را پیدا کنید که با او صحبت کنید. شنونده خوبی پیدا کنید که مایل باشد به صحبت های شما درباره امیدها و ترس هایتان گوش دهد. این ممکن است یکی از دوستان یا اعضای خانواده باشد. نگرانی و درک یک مشاور، مددکار اجتماعی پزشکی، فرد روحانی یا گروه حمایت از سرطان نیز ممکن است مفید باشد. از پزشک خود در مورد گروه های حمایتی در منطقه خود بپرسید. 

آماده شدن برای قرار ملاقات

اگر علائم و نشانه هایی دارید که شما را نگران می کند، با یک قرار ملاقات با پزشک خانواده خود شروع کنید. اگر پزشک مشکوک به سرطان استخوان باشد، ممکن است به متخصص ارجاع دهد.

سرطان استخوان اغلب توسط تیمی از متخصصان درمان می شود که ممکن است شامل موارد زیر باشد:

 

جراحان ارتوپدی که در عمل بر روی سرطان هایی که استخوان ها را تحت تاثیر قرار می دهند تخصص دارند (متخصص انکولوژیست ارتوپدی)

پزشکانی که در درمان سرطان با شیمی درمانی یا سایر داروهای سیستمیک تخصص دارند (انکولوژیست‌ها)

پزشکانی که از پرتو برای درمان سرطان استفاده می کنند (متخصصان پرتودرمانی انکولوژیست)

پزشکانی که بافت را برای تشخیص نوع خاصی از سرطان تجزیه و تحلیل می کنند (پاتولوژیست ها)

متخصصان توانبخشی که می توانند در بهبودی پس از جراحی کمک کنند.

روش انجام

از آنجایی که قرار ملاقات ها می تواند کوتاه باشد، و از آنجا که اغلب زمینه های زیادی برای پوشش دادن وجود دارد، ایده خوبی است که به خوبی آماده باشید. سعی کنید:

از هرگونه محدودیت قبل از قرار ملاقات آگاه باشید. در زمان تعیین وقت، حتماً از قبل بپرسید که آیا کاری وجود دارد که باید انجام دهید، مثلاً رژیم غذایی خود را محدود کنید.

هر علائمی را که تجربه می کنید، از جمله علائمی که ممکن است به دلیل تعیین وقت ملاقات نامرتبط به نظر برسد، یادداشت کنید.

اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله استرس های عمده یا تغییرات اخیر زندگی را یادداشت کنید.

فهرستی از تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید تهیه کنید.

به همراه داشتن یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود فکر کنید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمام اطلاعات ارائه شده در یک قرار ملاقات دشوار است. کسی که شما را همراهی می کند ممکن است چیزی را که از دست داده اید یا فراموش کرده اید به خاطر بیاورد.

اسکن ها یا عکس های اشعه ایکس (هم تصاویر و هم گزارش ها) و سایر مدارک پزشکی که برای این وضعیت مهم هستند را در قرار ملاقات بیاورید.

سوالاتی که باید بپرسید

تهیه لیستی از سوالات برای پزشک می تواند کمک کند از زمان با هم بودن خود نهایت استفاده را ببرید. در صورت تمام شدن زمان، سؤالات خود را از مهم ترین به کم اهمیت ترین فهرست کنید. برای سرطان استخوان، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از:

چه نوع سرطان استخوانی دارم؟

سرطان استخوان من در چه مرحله ای است؟

درجه سرطان استخوان من چقدر است؟

آیا به آزمایش های اضافی نیاز دارم؟

گزینه های درمانی برای سرطان استخوان من چیست؟

احتمال اینکه سرطان استخوان من درمان شود چقدر است؟

عوارض و خطرات هر گزینه درمانی چیست؟

آیا درمان، بچه دار شدن را برای من غیرممکن می کند؟

من شرایط سلامتی دیگری دارم. درمان های سرطان چگونه بر سایر شرایط من تأثیر می گذارد؟

آیا درمانی وجود دارد که فکر می کنید برای من بهترین است؟

در موقعیت من به یکی از دوستان یا اعضای خانواده چه توصیه ای می کنید؟

آیا باید به متخصص مراجعه کنم؟ هزینه آن چقدر است و آیا بیمه من آن را پوشش می دهد؟

اگر نظر دومی بخواهم می توانید یک متخصص را معرفی کنید؟

آیا بروشور یا موارد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم با خود ببرم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می‌کنید؟

علاوه بر سوالاتی که برای پرسیدن از پزشک خود آماده کرده اید، از پرسیدن سوالات دیگر در حین ملاقات خود دریغ نکنید.

 

از پزشک خود چه انتظاری دارید

پزشک احتمالاً تعدادی سؤال می پرسد. برای پاسخ دادن به آن ها آماده باشید. پزشک ممکن است بپرسد:

 

اولین بار چه زمانی علائم را تجربه کردید؟

آیا علائم مداوم بوده است یا گاه به گاه؟

علائم چقدر شدید است؟

به نظر می رسد چه چیزی علائم را بهبود می بخشد؟

به نظر می رسد چه چیزی علائم را بدتر می کند؟