آزمایش ها و روش های استفاده برای تشخیص لوسمی لنفوسیتی حاد عبارتند از:

 

• آزمایشات خون. آزمایش خون ممکن است تعداد بسیار زیاد یا کم گلبول های سفید، گلبول های قرمز کافی و پلاکت ها را نشان دهد. آزمایش خون همچنین ممکن است وجود سلول‌های بلاست را نشان دهد - سلول‌های نابالغی که معمولاً در مغز استخوان یافت می‌شوند.

   

• آزمایش مغز استخوان. در طول آسپیراسیون مغز استخوان و بیوپسی، از یک سوزن برای برداشتن نمونه ای از مغز استخوان از استخوان لگن یا سینه استفاده می شود. نمونه برای بررسی سلول های سرطان خون به آزمایشگاه فرستاده می شود.

  پزشکان در آزمایشگاه سلول های خونی را بر اساس اندازه، شکل و سایر ویژگی های ژنتیکی یا مولکولی به انواع خاصی دسته بندی می کنند. آنها همچنین به دنبال تغییرات خاصی در سلول های سرطانی هستند و تعیین می کنند که آیا سلول های سرطان خون از لنفوسیت های B یا لنفوسیت های T شروع شده اند. این اطلاعات به پزشک کمک می کند تا یک برنامه درمانی ایجاد کند.

   

• آزمایش‌های تصویربرداری. آزمایش‌های تصویربرداری مانند اشعه ایکس، اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) یا اسکن اولتراسوند ممکن است به تعیین اینکه آیا سرطان به مغز و نخاع یا سایر قسمت‌های بدن گسترش یافته است کمک کند.

   

• آزمایش مایع نخاعی. آزمایش پونکسیون کمری، ممکن است برای جمع‌آوری نمونه‌ای از مایع نخاعی - مایعی که مغز و نخاع را احاطه کرده است، استفاده شود. نمونه آزمایش می شود تا ببینند آیا سلول های سرطانی به مایع نخاعی گسترش یافته اند یا خیر.

   

•  

تعیین پیش آگهی 

پزشک از اطلاعات جمع آوری شده از این آزمایش ها و روش ها برای تعیین پیش آگهی و تصمیم گیری در مورد گزینه های درمانی استفاده می کند. سایر انواع سرطان از مراحل عددی برای نشان دادن میزان گسترش سرطان استفاده می کنند، اما هیچ مرحله ای از لوسمی لنفوسیتی حاد وجود ندارد.

 

در عوض، وخیم بودن وضعیت با موارد زیر تعیین می شود:

 

• نوع لنفوسیت های درگیر - سلول های B یا سلول های T
• تغییرات ژنتیکی خاص در سلول های لوسمی 
• سن 
• نتایج تست های آزمایشگاهی، مانند تعداد گلبول های سفید شناسایی شده در نمونه خون
•  

رفتار

به طور کلی، درمان لوسمی لنفوسیتی حاد به مراحل مختلف تقسیم می شود:

• درمان القایی. هدف از مرحله اول درمان، از بین بردن بیشتر سلول های سرطان خون در خون و مغز استخوان و بازگرداندن سلول های طبیعی خونی است.
• درمان تحکیم. این مرحله از درمان که درمان پس از بهبودی نیز نامیده می شود، با هدف از بین بردن لوسمی باقی مانده در بدن است.
• درمان نگهدارنده. مرحله سوم درمان از رشد سلول های سرطان خون جلوگیری می کند. درمان‌های مورد استفاده در این مرحله معمولاً با دوزهای بسیار پایین در مدت زمان طولانی و چند سال مصرف می‌شوند.
• درمان پیشگیرانه برای نخاع. در طول هر مرحله از درمان، افراد مبتلا به لوسمی لنفوسیتی حاد ممکن است درمان بیشتری برای از بین بردن سلول های لوسمی واقع در سیستم عصبی مرکزی دریافت کنند. در این نوع درمان، داروهای شیمی درمانی اغلب مستقیماً به مایعی که نخاع را می‌پوشاند تزریق می شود.

   

بسته به وضعیت، مراحل درمان لوسمی لنفوسیتی حاد می تواند دو تا سه سال طول بکشد.

 

درمان ها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

 

• شیمی درمانی. شیمی درمانی، که از داروها برای کشتن سلول های سرطانی استفاده می شود، معمولاً به عنوان یک درمان القایی برای کودکان و بزرگسالان مبتلا به لوسمی لنفوسیتی حاد استفاده می شود. از داروهای شیمی درمانی نیز می توان در مراحل تثبیت و نگهداری استفاده کرد.
• درمان دارویی هدفمند. درمان های دارویی هدفمند بر روی ناهنجاری های خاص موجود در سلول های سرطانی تمرکز دارند. با مسدود کردن این ناهنجاری ها، درمان های دارویی هدفمند می توانند باعث مرگ سلول های سرطانی شوند. سلول های لوسمی مورد آزمایش قرار می گیرند تا ببینند آیا درمان هدفمند ممکن است برای بیمار مفید باشد یا خیر. درمان هدفمند را می توان به تنهایی یا در ترکیب با شیمی درمانی برای درمان القایی، درمان تحکیم یا درمان نگهدارنده استفاده کرد.

   

• پرتو درمانی. پرتودرمانی از پرتوهای پرقدرت مانند اشعه ایکس یا پروتون ها برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند. اگر سلول های سرطانی به سیستم عصبی مرکزی گسترش پیدا کنند، ممکن است پرتودرمانی را توصیه کنند.

• پیوند مغز استخوان. پیوند مغز استخوان که به عنوان پیوند سلول های بنیادی نیز شناخته می شود، ممکن است به عنوان درمان تثبیت کننده یا برای درمان عود در صورت وقوع استفاده شود. این روش به افراد مبتلا به لوسمی اجازه می دهد تا با جایگزینی مغز استخوان لوسمیک با مغز استخوان بدون لوسمی یک فرد سالم، مغز استخوان سالم را بازسازی کنند.

   

  پیوند مغز استخوان با دوزهای بالای شیمی درمانی یا پرتودرمانی برای از بین بردن هر نوع مغز استخوان تولید کننده لوسمی آغاز می شود. سپس مغز استخوان از یک اهدا کننده سازگار (پیوند آلوژنیک) جایگزین می شود.

   

• مهندسی سلول های ایمنی برای مبارزه با سرطان خون. یک درمان تخصصی به نام گیرنده های آنتی ژن کایمریک (CAR) - سلول های T سلول های بدن را که با میکروب مبارزه می کنند، می گیرند، آنها را برای مبارزه با سرطان مهندسی می کند و دوباره به بدن تزریق می کند.

   سلول درمانی CAR -T ممکن است یک گزینه برای کودکان و بزرگسالان جوان باشد. ممکن است برای درمان تحکیم یا برای درمان عود استفاده شود.

• آزمایشات بالینی. آزمایش‌هایی برای آزمایش درمان‌های جدید سرطان و روش‌های جدید استفاده از درمان‌های موجود هستند. در حالی که آزمایشات بالینی به شما یا فرزندتان فرصتی برای امتحان آخرین درمان سرطان می دهد، ممکن است مزایا و خطرات درمان نامشخص باشد. مزایا و خطرات آزمایشات بالینی را با پزشک خود در میان بگذارید.

   

درمان برای افراد مسن

افراد مسن، مانند افراد مسن تر از 65 سال، معمولاً عوارض بیشتری از درمان را تجربه می کنند. و بزرگسالان مسن تر معمولاً پیش آگهی بدتری نسبت به کودکانی دارند که برای لوسمی لنفوسیتی حاد درمان می شوند.

گزینه ها را با پزشک خود در میان بگذارید. بر اساس سلامت کلی و اهداف و ترجیحات، ممکن است تصمیم بگیرید که برای سرطان خون خود تحت درمان قرار بگیرید.

برخی از افراد ممکن است تصمیم بگیرند که از درمان سرطان چشم پوشی کنند، در عوض روی درمان هایی تمرکز کنند که علائم آنها را بهبود می بخشد و به آنها کمک می کند از زمان باقیمانده بهترین استفاده را ببرند.

 

 

 

طب جایگزین

هیچ درمان جایگزینی برای درمان لوسمی لنفوسیتی حاد ثابت نشده است. اما برخی از درمان‌های جایگزین ممکن است به کاهش عوارض جانبی درمان سرطان کمک کنند و بیمار را راحت‌تر کنند. گزینه ها را با پزشک خود در میان بگذارید، زیرا برخی از درمان های جایگزین می توانند با درمان های سرطان، مانند شیمی درمانی، تداخل داشته باشند.

 

درمان های جایگزینی که ممکن است علائم را کاهش دهند عبارتند از:

 

• طب سوزنی
• ورزش
• ماساژ
• مراقبه
• فعالیت های آرامش بخش، از جمله یوگا و تای چی
•  

مقابله و حمایت

درمان لوسمی لنفوسیتی حاد می تواند راه طولانی باشد. درمان اغلب دو تا سه سال طول می‌کشد، اگرچه ماه‌های اول شدیدترین ماه‌ها هستند.

 

 

در طول مراحل نگهداری، کودکان معمولاً می توانند زندگی نسبتاً عادی داشته باشند و به مدرسه برگردند. و بزرگسالان ممکن است بتوانند به کار خود ادامه دهند. برای کمک به مقابله، سعی کنید:

 

• در مورد سرطان خون به اندازه کافی بیاموزید تا در تصمیم گیری های درمانی احساس راحتی کنید. از پزشک خود بخواهید تا حد امکان اطلاعات بیشتری در مورد بیماری خاص شما بنویسد. سپس جستجوی خود را برای اطلاعات بر این اساس محدود کنید.

  سوالاتی را که می خواهید قبل از هر قرار ملاقات از پزشک خود بپرسید، یادداشت کنید و اطلاعاتی را در اینترنت جستجو کنید. 

• به کل تیم مراقبت های بهداشتی خود تکیه کنید. در مراکز عمده پزشکی و مراکز سرطان اطفال، تیم مراقبت های بهداشتی ممکن است شامل روانشناسان، روانپزشکان، درمانگران تفریحی، کار زندگی کودکان، معلمان، متخصصان تغذیه و مددکاران اجتماعی باشد. این متخصصان می‌توانند در بسیاری از مسائل، از جمله توضیح روش‌ها برای کودکان، یافتن کمک مالی و ترتیب دادن مسکن در طول درمان، کمک کنند. از تکیه بر تخصص آنها دریغ نکنید.
• برنامه های کودکان مبتلا به سرطان را بررسی کنید. مراکز عمده پزشکی و گروه های غیرانتفاعی فعالیت ها و خدمات متعدد را به طور خاص برای کودکان مبتلا به سرطان و خانواده های آنها ارائه می دهند. 
•  

آماده شدن برای قرار ملاقات 

اگر  علائم و نشانه هایی دارید که شما را نگران می کند، با پزشک خانواده خود قرار ملاقات بگذارید. اگر پزشک مشکوک به لوسمی لنفوسیتی حاد باشد، احتمالاً به پزشک متخصص در درمان بیماری‌ها و بیماری‌های خون و مغز استخوان (هماتولوژیست) ارجاع داده می‌شوید.

 

از آنجایی که قرار ملاقات ها می تواند کوتاه باشد، و از آنجا که اغلب اطلاعات زیادی برای بحث وجود دارد، ایده خوبی است که آماده باشید. در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که کمک می کند تا آماده شوید و چه انتظاراتی از پزشک داشته باشید.

 

 

آنچه می توانید انجام دهید

• از هرگونه محدودیت قبل از قرار ملاقات آگاه شوید. در زمان تعیین وقت، حتماً از قبل بپرسید که آیا کاری وجود دارد که باید انجام دهید، مثلاً رژیم غذایی خود را محدود کنید.
• هر علائمی را که تجربه می کنید، از جمله علائمی که ممکن است به دلیل تعیین وقت نامرتبط به نظر برسد، یادداشت کنید.
• اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله استرس های اصلی یا تغییرات بعدی زندگی را یادداشت کنید.
• فهرستی از تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید، تهیه کنید.
• به همراه داشتن یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود فکر کنید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمام اطلاعات ارائه شده در یک قرار ملاقات دشوار است. کسی که شما را همراهی می کند ممکن است چیزی را که از دست داده اید یا فراموش کرده اید به خاطر بیاورد.
• سوالاتی را بنویسید تا از پزشک خود بپرسید.
•  

زمان با پزشک محدود است، بنابراین فهرستی از سوالات می تواند کمک کند از زمان با هم بودن خود نهایت استفاده را ببرید. در صورت تمام شدن زمان، سوالات خود را از مهم ترین به کم اهمیت ترین فهرست کنید. برای لوسمی لنفوسیتی حاد، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک بپرسید عبارتند از:

 

• چه چیزی ممکن است باعث این علائم شود؟
• احتمال دیگر برای این علائم چیست؟
• چه نوع آزمایشی لازم است؟
• آیا این وضعیت احتمالاً موقتی است یا مزمن؟
• بهترین اقدام چیست؟
• جایگزین های مشخصی که پیشنهاد می کنید چیست؟
• چگونه می توان سایر شرایط بهداشتی موجود را با ALL مدیریت کرد؟
• آیا محدودیتی وجود دارد که باید رعایت شود؟
• آیا باید به متخصص مراجعه کنم؟ هزینه آن چقدر است و آیا بیمه من آن را پوشش می دهد؟
• آیا برای داروی عمومی که تجویز می کنید جایگزین وجود دارد؟
• بروشور یا موارد چاپی دیگر وجود دارد که آن را با خود ببرم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می‌کنید؟
• چه چیزی تعیین می کند که آیا باید برای ویزیت بعدی برنامه ریزی کنم؟

علاوه بر سؤالاتی که برای پرسیدن از پزشک خود آماده کرده اید، از پرسیدن سؤالات دیگر دریغ نکنید.

 

 

 

از پزشک چه انتظاری باید داشت

پزشک احتمالاً سوالاتی می پرسد. برای پاسخ دادن به آن ها آماده باشید. پزشک ممکن است بپرسد:

 

• علائم از چه زمانی شروع شد؟
• آیا این علائم همیشه اند یا گاه به گاه بوده است؟
• شدت این علائم چقدر است؟
• به نظر می رسد چه چیزی این علائم را بهبود می بخشد؟
• به نظر می رسد چه چیزی این علائم را بدتر می کند؟
•  

کاری که در این بین می توانید انجام دهید

از فعالیت هایی که به نظر می رسد علائم و نشانه ها را بدتر می کند خودداری کنید. به عنوان مثال، اگر احساس خستگی می کنید، بیشتر استراحت کنید. تعیین کنید کدام یک از فعالیت های روز مهم ترین هستند و روی انجام آن وظایف تمرکز کنید.