اختلال دلبستگی واکنشی یک وضعیت نادر اما جدی است که در آن یک نوزاد یا کودک خردسال با والدین یا مراقبان خود دلبستگی سالمی حس نمی کند. اگر نیازهای اولیه کودک برای راحتی، محبت و پرورش جواب داده نشود و دلبستگی های محبت آمیز، مراقبت و پایداری با دیگران امکان پذیر نباشد، ممکن است دلبستگی واکنشی ایجاد شود.

با درمان، کودکان مبتلا به اختلال دلبستگی واکنشی ممکن است رفتار پایدار و سالم تری با مراقبان و دیگران ایجاد کنند. درمان‌های مشاوره دلبستگی واکنشی شامل روان‌شناختی، آموزش والدین یا مراقب، خصوصیات مثبت کودک و مراقب و ایجاد یک محیط با ثبات و پرورشی است.

 

علائم

اختلال دلبستگی واکنشی می تواند از دوران بارداری شروع شود. تحقیقات کمی در مورد علائم و نشانه های اختلال دلبستگی واکنشی فراتر از اوایل دوران کودکی وجود دارد و مشخص نیست که آیا این مشکل در کودکان بزرگتر از 5 سال رخ می دهد یا خیر.

 

علائم و نشانه ها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• کناره گیری غیر قابل توضیح، ترس، غمگینی یا تحریک پذیری

  ظاهر غمگین و بی حال

  به دنبال آسایش نبودن یا عدم پاسخگویی در زمانی که آرامش داده می شود

  شکست در لبخند زدن

  دیگران را از نزدیک تماشا می کند اما در تعامل اجتماعی شرکت نمی کند

  عدم درخواست حمایت یا کمک

•  

  هیچ علاقه ای به بازی های تعاملی ندارد

   

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

اگر فرزند شما هر یک از علائم بالا را نشان داد، ارزیابی را در نظر بگیرید. علائم می تواند در کودکانی که اختلال دلبستگی واکنشی ندارند یا دارای اختلال دیگری مانند اختلال طیف اوتیسم هستند، رخ دهد. مهم است که فرزندتان توسط روانپزشک اطفال یا روانشناس ارزیابی شود که بتواند تشخیص دهد که آیا چنین رفتارهایی نشان دهنده مشکل جدی تری است یا خیر.

 

 

علل

 

برای احساس امنیت و ایجاد اعتماد، نوزادان و کودکان خردسال به محیطی با ثبات و مراقبت نیاز دارند. نیازهای اساسی عاطفی و فیزیکی آنها باید به طور مداوم برآورده شود. به عنوان مثال، وقتی کودک گریه می‌کند، نیاز به یک وعده غذایی یا تعویض پوشک باید با تبادل عاطفی مشترک که ممکن است شامل تماس چشمی، لبخند زدن و نوازش باشد، برآورده شود.

 

کودکی که نیازهایش نادیده گرفته می شود یا با عدم پاسخ عاطفی مراقبین مواجه می شود، انتظار مراقبت یا آسایش یا وابستگی پایدار به مراقبان را ندارد.

 

مشخص نیست که چرا برخی از نوزادان و کودکان دچار اختلال دلبستگی واکنشی می شوند و برخی دیگر نه. نظریه های مختلفی در مورد اختلال دلبستگی واکنشی و علل آن وجود دارد و تحقیقات بیشتری برای ایجاد درک بهتر و بهبود گزینه های تشخیص و درمان مورد نیاز است.

 

عوامل خطر

خطر ابتلا به اختلال دلبستگی واکنشی ناشی از غفلت جدی اجتماعی و عاطفی یا نبود فرصت برای ایجاد دلبستگی پایدار ممکن است در کودکانی با ویژگی های زیر بروز کند، به عنوان مثال:

 

 

در پرورشگاه ها یا موسسات نگهداری از کودکان زندگی کنند.

 

مکرراً موسسات نگهداری از کودکان  یا پرستاران آن ها عوض شود.

 

والدینی دارند که مشکلات روانی شدید، رفتار مجرمانه یا سوء مصرف مواد دارند که به تربیت آنها آسیب می رساند

 

جدایی طولانی مدت از والدین یا سایر مراقبین به دلیل بستری شدن در بیمارستان

 

با این حال، اکثر کودکانی که به شدت مورد بی توجهی قرار می گیرند، دچار اختلال دلبستگی واکنشی نمی‌شوند.

 

عوارض

بدون درمان، مشکل دلبستگی واکنشی می تواند چندین سال ادامه داشته باشد و ممکن است عواقب مادام العمر داشته باشد.

برخی از تحقیقات نشان می دهد که برخی از کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال دلبستگی واکنشی ممکن است ویژگی های بی احساس و غیر عاطفی را از خود نشان دهند که می تواند شامل مشکلات رفتاری و ظلم به افراد یا حیوانات باشد. با این حال، بررسی بیشتر برای تعیین مشکلات در کودکان بزرگتر و بزرگسالان، در مورد تجربیات مربوط به دلبستگی واکنشی مورد نیاز است.

 

 

پیشگیری 

 

در حالی که با قطعیت مشخص نیست که آیا می توان از اختلال دلبستگی واکنشی پیشگیری کرد، ممکن است راه هایی برای کاهش خطر ابتلا به آن وجود داشته باشد. نوزادان و کودکان خردسال به محیطی با ثبات و مراقبت نیاز دارند و نیازهای اولیه عاطفی و جسمی آنها باید به طور مداوم برآورده شود. پیشنهادات والدینی زیر ممکن است کمک کننده باشد.

 

اگر تجربه یا مهارتی در مورد نوزادان یا کودکان ندارید، در کلاس‌ها شرکت کنید. این کمک می کند یاد بگیرید که چگونه به شیوه ای پرورشی تعامل کنید.

 

با بازی زیاد، صحبت کردن با او، برقراری تماس چشمی و لبخند زدن، فعالانه با کودک خود درگیر باشید.

 

یاد بگیرید که نشانه های کودک خود را تفسیر کنید، مانند انواع مختلف گریه، تا بتوانید نیازهای او را سریع و موثر برآورده کنید.

 

تعامل گرم و محبت آمیزی با کودک خود برقرار کنید، مانند هنگام شیر دادن، حمام کردن یا تعویض پوشک.

 

از طریق لمس، حالات چهره و لحن صدا به احساسات کودک پاسخ های کلامی و غیرکلامی ارائه دهید.

 

 

 

مطالب مرتبط