بیماری پارکینسون یک اختلال پیشرونده سیستم عصبی است که بر حرکت تأثیر می گذارد. علائم به تدریج، گاهی اوقات با یک لرزش قابل توجه فقط در یک دست شروع می شود. لرزش شایع است، اما این اختلال معمولاً باعث سفتی یا کندی حرکت نیز می شود.

در مراحل اولیه بیماری پارکینسون، ممکن است در صورت ظاهر کمی داشته باشد یا اصلاً ظاهر نشود. ممکن است هنگام راه رفتن بازوها تکان نخورند. گفتار ممکن است نرم یا نامفهوم شود. علائم بیماری پارکینسون با پیشرفت بیماری در طول زمان بدتر می شود.

اگرچه بیماری پارکینسون قابل درمان نیست، داروها ممکن است علائم را به میزان قابل توجهی بهبود بخشد. گاهی اوقات، پزشک ممکن است جراحی را برای تنظیم نواحی خاصی از مغز و بهبود علائم انجام دهد.

 

 

علائم

علائم و نشانه های بیماری پارکینسون برای هرکسی می تواند متفاوت باشد. علائم اولیه ممکن است خفیف باشند و مورد توجه قرار نگیرند. علائم اغلب از یک طرف بدن شروع می شود و معمولاً در آن طرف بدتر باقی می مانند، حتی پس از شروع علائم در هر دو طرف.

 

 

علائم و نشانه های پارکینسون ممکن است شامل موارد زیر باشد:

 

• لرزش. لرزش معمولاً در یک اندام، اغلب دست یا انگشتان شروع می شود. ممکن است انگشت شست و سبابه خود را به جلو و عقب بمالید. ممکن است دست در حالت استراحت بلرزد.
• کندی حرکت (برادی‌کینزی). با گذشت زمان در بیماری پارکینسون ممکن است حرکت کند شود و کارهای ساده دشوار و وقت گیر گردد. ممکن است هنگام راه رفتن قدم ها کوتاه تر شوند. ممکن است بلند شدن از روی صندلی سخت باشد. هنگام تلاش برای راه رفتن، ممکن است پاهای خود را بکشید.
• ماهیچه های سفت. سفتی عضلات ممکن است در هر قسمتی از بدن رخ دهد. سفت شدن ماهیچه ها می تواند دردناک باشد و دامنه حرکتی را محدود کند.
• اختلال در وضعیت و تعادل. وضعیت بدن ممکن است خمیده شود، یا ممکن است در نتیجه بیماری پارکینسون مشکلات تعادلی داشته باشید.
• از دست دادن حرکات خودکار. ممکن است توانایی در انجام حرکات، ناخودآگاه کاهش یافته باشد، از جمله پلک زدن، لبخند زدن یا چرخاندن دستها هنگام راه رفتن.
• تغییر گفتار. ممکن است قبل از صحبت به آرامی، سریع صحبت کنید، بدگویی کنید یا تردید کنید. گفتار ممکن است بیشتر یکنواخت باشد تا اینکه دارای انحرافات معمولی باشد.
• تغییر در نوشتن. ممکن است نوشتن سخت شود و نوشته کوچک به نظر برسد.
•  

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

در صورت داشتن هر یک از علائم مرتبط با بیماری پارکینسون - نه تنها برای تشخیص بیماری، بلکه برای رد سایر علل علائم، به پزشک مراجعه کنید.

 

 

علل

در بیماری پارکینسون، سلول‌های عصبی خاص (نورون‌ها) در مغز به تدریج تجزیه می‌شوند یا می‌میرند. بسیاری از علائم به دلیل از دست دادن نورون هایی است که یک پیام رسان شیمیایی در مغز به نام دوپامین تولید می کنند. هنگامی که سطح دوپامین کاهش می یابد، باعث فعالیت غیر طبیعی مغز می‌شود که منجر به اختلال در حرکت و سایر علائم بیماری پارکینسون می شود.

 

علت بیماری پارکینسون ناشناخته است، اما به نظر می رسد عوامل متعددی در آن نقش دارند، از جمله:

 

• ژن ها. محققان جهش های ژنتیکی خاصی را شناسایی کرده اند که می تواند باعث بیماری پارکینسون شود. اما این موارد غیر معمول هستند، مگر در موارد نادری که بسیاری از اعضای خانواده تحت تاثیر بیماری پارکینسون قرار دارند.

  با این حال، به نظر می رسد تغییرات ژنی خاص خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش می‌دهد، اما با خطر نسبتاً کم برای هر یک از این نشانگرهای ژنتیکی.

• محرک های زیست محیطی. قرار گرفتن در معرض سموم خاص یا عوامل محیطی ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون بعدی را افزایش دهد، اما این خطر نسبتاً کم است.

محققان همچنین خاطرنشان کرده اند که تغییرات زیادی در مغز افراد مبتلا به پارکینسون رخ می دهد، اگرچه مشخص نیست که چرا این تغییرات رخ می دهد. این تغییرات عبارتند از:

• اجسام لویی. توده هایی از مواد خاص در سلول های مغز نشانگرهای میکروسکوپی بیماری پارکینسون هستند. این اجسام لویی نامیده می شوند و محققان معتقدند این اجسام لویی سرنخ مهمی برای علت بیماری پارکینسون دارند.
• آلفا سینوکلئین موجود در اجسام لویی. اگرچه مواد زیادی در اجسام لویی یافت می‌شود، دانشمندان معتقدند که یکی از مهم‌ترین آنها پروتئین طبیعی و گسترده‌ای به نام آلفا سینوکلئین (a-synuclein) است. در تمام اجسام لویی به شکل انباشته یافت می شود که سلول ها نمی توانند تجزیه شوند. این موضوع در حال حاضر یک تمرکز مهم در میان محققان بیماری پارکینسون است.
•  

عوامل خطر

عوامل خطر برای بیماری پارکینسون عبارتند از:

 

• سن. بزرگسالان جوان به ندرت بیماری پارکینسون را تجربه می کنند. معمولاً در اواسط یا اواخر زندگی شروع می شود و خطر آن با افزایش سن افزایش می یابد. افراد معمولاً در حدود سن 60 سالگی یا بالاتر به این بیماری مبتلا می شوند.
• وراثت. داشتن یک خویشاوند نزدیک مبتلا به بیماری پارکینسون، احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش می دهد. با این حال، خطرات هنوز اندک است مگر اینکه بستگان زیادی در خانواده مبتلا به بیماری پارکینسون باشند.
• جنسیت. مردان بیشتر از زنان در معرض ابتلا به بیماری پارکینسون هستند.
• قرار گرفتن در معرض سموم. قرار گرفتن مداوم در معرض علف کش ها و آفت کش ها ممکن است کمی خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهد.
•  

عوارض

بیماری پارکینسون اغلب با این مشکلات اضافی همراه است که ممکن است قابل درمان باشد:

 

• مشکلات فکری. ممکن است مشکلات شناختی (زوال عقل) و مشکلات فکری را تجربه کنید. اینها معمولاً در مراحل بعدی بیماری پارکینسون رخ می دهند. چنین مشکلات شناختی خیلی به داروها پاسخ نمی دهند.

• افسردگی و تغییرات عاطفی. ممکن است افسردگی را تجربه کنید، گاهی اوقات در مراحل اولیه. دریافت درمان برای افسردگی می تواند مدیریت چالش های دیگر بیماری پارکینسون را آسان تر کند.

  همچنین ممکن است تغییرات احساسی دیگری مانند ترس، اضطراب یا از دست دادن انگیزه را تجربه کنید. پزشکان ممکن است برای درمان این علائم داروهایی بدهند.

• مشکلات بلع. با پیشرفت بیماری ممکن است در بلع دچار مشکل شوید. ممکن است به دلیل کندی بلع، بزاق در دهان جمع شود و منجر به ترشح آب دهان شود.
• مشکلات جویدن و خوردن. بیماری پارکینسون در مراحل پایانی بر ماهیچه های دهان تأثیر می‌‍‌گذارد و جویدن را دشوار می کند. این می تواند منجر به خفگی و تغذیه نامناسب شود.

• مشکلات خواب و اختلالات خواب. افراد مبتلا به بیماری پارکینسون اغلب مشکلات خواب دارند، از جمله بیدار شدن مکرر در طول شب، زود بیدار شدن یا به خواب رفتن در طول روز.

  افراد همچنین ممکن است اختلال رفتار خواب با حرکات سریع چشم را تجربه کنند. داروها ممکن است به مشکلات خواب کمک کنند.

• مشکلات مثانه. بیماری پارکینسون ممکن است باعث مشکلات مثانه شود، از جمله عدم توانایی در کنترل ادرار یا مشکل در ادرار کردن.
• یبوست. بسیاری از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون، عمدتاً به دلیل کندی دستگاه گوارش، دچار یبوست می شوند.

همچنین ممکن است مشکلات زیر را تجربه کنید:

 

• تغییر فشار خون. ممکن است هنگام ایستادن به دلیل افت ناگهانی فشار خون (افت فشار خون ارتواستاتیک) احساس سرگیجه یا سبکی سر داشته باشید.
• اختلال عملکرد بویایی ممکن است مشکلاتی در حس بویایی خود داشته باشید. ممکن است در شناسایی بوهای خاص یا تفاوت بین بوها مشکل داشته باشید.
• خستگی. بسیاری از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون انرژی خود را از دست می دهند و به خصوص در اواخر روز احساس خستگی می کنند. علت همیشه مشخص نیست.
• درد. برخی از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون درد را در نواحی خاص یا در سراسر بدن خود تجربه می کنند.
• اختلال عملکرد جنسی. برخی از افراد مبتلا به پارکینسون متوجه کاهش میل یا عملکرد جنسی می‌شوند.
•  

جلوگیری

از آنجایی که علت پارکینسون ناشناخته است، راه های اثبات شده برای پیشگیری از این بیماری نیز یک راز باقی مانده است.

برخی تحقیقات نشان داده اند که ورزش منظم هوازی ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را کاهش دهد.

برخی از تحقیقات نشان داده است که افرادی که کافئین مصرف می کنند - که در قهوه، چای و کولا وجود دارند - کمتر از دیگران که آن را نمی نوشند به بیماری پارکینسون مبتلا می شوند. چای سبز همچنین با خطر ابتلا به بیماری پارکینسون مرتبط است. با این حال، هنوز مشخص نیست که آیا کافئین واقعاً از بابت پارکینسون محافظت می کند یا نه. در حال حاضر حاضر شواهد کافی برای نشان دادن نوشیدنی های کافئین دار برای محافظت در برابر پارکینسون وجود ندارد.