بیماری پاژه استخوان  (PAJ-its) با روند طبیعی بازیافت بدن  تداخل می کند، که در آن بافت استخوانی جدید به تدریج جایگزین بافت استخوانی قدیمی می شود. با گذشت زمان، استخوان ها می توانند شکننده و بد شکل شوند. لگن، جمجمه، ستون فقرات و پاها بیشتر تحت تاثیر قرار می گیرند.

خطر بیماری پاژه استخوان با افزایش سن و در صورت ابتلای اعضای خانواده به این اختلال افزایش می‌یابد. با این حال، به دلایلی که برای پزشکان ناشناخته است، این بیماری در چند سال گذشته کمتر شایع شده است و در صورت بروز، شدت آن کمتر است. عوارض می تواند شامل شکستگی استخوان، کاهش شنوایی و گیرکردن اعصاب در ستون فقرات  باشد.

 

 

بیس فسفونات ها - داروهایی که برای تقویت استخوان های ضعیف شده در اثر پوکی استخوان استفاده می شوند - پایه اصلی درمان هستند. در صورت بروز عوارض ممکن است جراحی لازم باشد.

 

علائم

اکثر افرادی که به بیماری پاژه استخوان مبتلا هستند هیچ علامتی ندارند. هنگامی که علائم ظاهر می شود، شایع ترین شکایت درد استخوان است.

از آنجایی که این بیماری باعث می‌شود بدن سریع‌تر از حد طبیعی استخوان جدید تولید کند، بازسازی سریع استخوانی را تولید می‌کند که نسبت به استخوان معمولی سازمان‌یافته‌تر و ضعیف‌تر است، که می‌تواند منجر به درد استخوان، بدشکلی و شکستگی شود.

این بیماری ممکن است تنها یک یا دو ناحیه از بدن  را تحت تأثیر قرار دهد یا ممکن است گسترده باشد. علائم و نشانه ها، در صورت وجود، به قسمت آسیب دیده بدن  بستگی دارد.

 

• لگن. بیماری پاژه استخوان در لگن می تواند باعث درد لگن شود.
• جمجمه. رشد بیش از حد استخوان در جمجمه می تواند باعث کاهش شنوایی یا سردرد شود.
• ستون فقرات. اگر ستون فقرات تحت تاثیر قرار گرفته باشد، ریشه های عصبی می توانند فشرده شوند. این می تواند باعث درد، سوزن سوزن شدن و بی حسی در بازو یا پا شود.
• پا. همانطور که استخوان ها ضعیف می شوند، ممکن است خم شوند. بزرگ شدن و بدشکل شدن استخوان‌های پاها می‌تواند به مفاصل مجاور فشار وارد کند که ممکن است باعث آرتروز در زانو یا لگن شود.

   

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

اگر مشکلات زیر را دارید با پزشک خود صحبت کنید:

 

درد در استخوان ها و مفاصل 

 

گزگز و ضعف در اندام

 

بدشکلی های استخوانی

 

کم شنوایی غیر قابل توضیح، به خصوص اگر فقط در یک طرف باشد

 

 

علل

 

علت بیماری پاژه استخوان ناشناخته است. دانشمندان معتقدند ترکیبی از عوامل محیطی و ژنتیکی در ایجاد این بیماری نقش دارند. به نظر می رسد چندین ژن با ابتلا به این بیماری مرتبط هستند.

 

برخی از دانشمندان بر این باورند که بیماری پاژه استخوان با عفونت ویروسی در سلول های استخوانی مرتبط است، اما این نظریه بحث برانگیز است.

 

 

عوامل خطر

 

عواملی که می توانند خطر ابتلا به بیماری پاژه استخوان را افزایش دهند عبارتند از:

 

سن. افراد بالای 50 سال بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری هستند.

 

جنسیت. مردان بیشتر از زنان مبتلا می شوند.

 

منشاء ملی. بیماری استخوان پاژه در انگلستان، اسکاتلند، اروپای مرکزی و یونان - و همچنین کشورهایی که توسط مهاجران اروپایی ساکن شده‌اند، شایع‌تر است. در اسکاندیناوی و آسیا غیر معمول است.

 

سابقه خانوادگی. اگر یکی از بستگان مبتلا به بیماری پاژه استخوان باشد، احتمال ابتلا به این بیماری در فرد بیشتر است.

 

 

عوارض

 

در بیشتر موارد، بیماری پاژه استخوان به کندی پیشرفت می کند. این بیماری تقریباً در همه افراد قابل مدیریت است. عوارض احتمالی عبارتند از:

 

شکستگی و بدشکلی. استخوان‌های آسیب‌دیده راحت‌تر می‌شکنند و رگ‌های خونی اضافی در این استخوان‌های تغییر شکل یافته باعث خونریزی بیشتر آنها در طول جراحی‌های ترمیم می‌شوند. استخوان های ساق پا می توانند خم شوند که می تواند بر توانایی راه رفتن تأثیر بگذارد.

 

آرتروز. استخوان های بد شکل می توانند میزان فشار را بر روی مفاصل مجاور افزایش دهند که می تواند باعث آرتروز شود.

 

مشکلات عصبی. هنگامی که بیماری پاژه استخوان در ناحیه‌ای رخ می‌دهد که اعصاب از استخوان عبور می‌کنند، مانند ستون فقرات و جمجمه، رشد بیش از حد استخوان می‌تواند به عصب فشرده و آسیب برساند و باعث درد، ضعف یا گزگز در بازو یا پا یا کاهش شنوایی شود.

 

نارسایی قلبی. در موارد شدید، ممکن است قلب برای پمپاژ خون به نواحی آسیب دیده بدن سخت‌تر کار کند. گاهی اوقات، این افزایش حجم کار می تواند منجر به نارسایی قلبی شود.

 

سرطان استخوان. سرطان استخوان در 1 درصد از افراد مبتلا به بیماری پاژه استخوان رخ می دهد.