کشیدگی های عضلانی

کشیدگی عضلانی آسیبی است به یک عضله یا تاندون - بافت فیبری که ماهیچه ها را به استخوان ها متصل می کند. صدمات جزئی ممکن است فقط باعث کشش بیش از حد عضله یا تاندون شود، در حالی که آسیب های شدیدتر ممکن است شامل پارگی جزئی یا کامل در این بافت ها باشد.

گاهی اوقات به آن عضلات کشیده می گویند، کشیدگی معمولاً در قسمت پایین کمر و در عضلات پشت ران (همسترینگ) رخ می دهد.

تفاوت بین کشیدگی و رگ به رگ شدن در این است که کشیدگی شامل آسیب به عضله یا نوار بافتی است که عضله را به استخوان متصل می کند، در حالی که رگ به رگ شدن باعث آسیب به نوارهای بافتی می‌شود که دو استخوان را به هم متصل می کند.

درمان اولیه شامل استراحت، یخ گذاشتن و فشرده سازی است. سویه های خفیف را می توان با موفقیت در خانه درمان کرد. سویه های شدید گاهی اوقات نیاز به ترمیم جراحی دارند.

علائم

علائم و نشانه ها نسبت به شدت آسیب متفاوت است و ممکن است شامل موارد زیر باشد:

درد یا حساسیت
قرمزی یا کبودی
حرکت محدود
اسپاسم عضلانی
تورم
ضعف عضلانی

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

سویه های خفیف را می توان در خانه درمان کرد. اگر علائم با وجود درمان بدتر شده - به خصوص اگر درد غیرقابل تحمل شده، یا بی حسی یا گزگز را تجربه می کنید، به پزشک مراجعه کنید.

علل

فشارهای حاد می تواند ناشی از یک رویداد باشد، مانند استفاده از مکانیک ضعیف بدن برای بلند کردن چیزی سنگین. کشیدگی های مزمن عضلانی می تواند ناشی از صدمات مکرر باشد، زمانی که با انجام حرکات یکسان و مکرر به عضله فشار وارد می کنید.

عوامل خطر

شرکت در ورزش های تماسی - مانند فوتبال، هاکی، بوکس و کشتی - می تواند خطر کشیدگی عضلات را افزایش دهد.

بدن ورزشکاران در طول شرکت در حرکات خاص بیشتر در معرض فشار قرار می‌گیرند. مثالها عبارتند از:

ساق پا و مچ پا. ورزش هایی که دارای شروع سریع و پرش هستند، مانند بسکتبال، می توانند به ویژه برای تاندون آشیل در مچ پا سخت باشند.

دست ها. ورزش های چنگ زدن مانند ژیمناستیک یا گلف می تواند خطر کشیدگی عضلات دستان را افزایش دهد.

آرنج. کشیدگی آرنج اغلب در اثر پرتاب های ورزشی و ورزش های راکتی ایجاد می شود.

جلوگیری

تمرینات کششی و تقویتی منظم برای ورزش، تناسب اندام یا فعالیت کاری ، به عنوان بخشی از یک برنامه کلی آمادگی جسمانی، می تواند به کاهش خطر کشیدگی عضلات کمک کند.