در طول معاینه، یک گوشی پزشکی را روی قفسه سینه قرار می دهد تا به صدای قلب گوش دهد. پریکاردیت باعث ایجاد صدای خاصی می شود که به آن مالش پریکارد می گویند. این صدا زمانی رخ می دهد که دو لایه کیسه اطراف قلب (پریکارد) به یکدیگر ساییده شوند.

آزمایش خون معمولا برای بررسی علائم حمله قلبی، التهاب و عفونت انجام می شود. سایر آزمایشات مورد استفاده برای تشخیص پریکاردیت عبارتند از:

 

• الکتروکاردیوگرام (ECG). الکتروکاردیوگرام یک آزمایش سریع و بدون درد است که سیگنال های الکتریکی را در قلب ثبت می کند. تکه های چسبنده (الکترود) با سیم های متصل به مانیتور متصل می شوند. آنها سیگنال های الکتریکی را که باعث ضربان قلب می شود ضبط می کنند. کامپیوتر اطلاعات را ثبت می کند و به صورت امواج روی مانیتور یا روی کاغذ نمایش می دهد.
• اشعه ایکس قفسه سینه. رادیوگرافی قفسه سینه می تواند تغییرات در اندازه و شکل قلب را نشان دهد. در صورتی که مایع اضافی در پریکارد جمع شده باشد، ممکن است تصاویر قلب بزرگ شده را نشان دهند.
• اکوکاردیوگرافی. امواج صوتی (اولتراسوند) تصاویری از قلب متحرک ایجاد می کند. پزشک می تواند از این آزمایش برای بررسی میزان خون پمپاژ قلب و تجمع مایع در پریکارد استفاده کند.
• توموگرافی کامپیوتری قلب (CT) اسکن. سی تی اسکن قلب از اشعه ایکس برای ایجاد تصاویری از قلب و قفسه سینه استفاده می کند. از این آزمایش می توان برای بررسی ضخیم شدن که ممکن است نشانه پریکاردیت انقباضی باشد استفاده کرد. پزشک ممکن است این آزمایش را برای رد سایر علل درد ناگهانی قفسه سینه، مانند لخته شدن خون در ریه (آمبولی ریوی) یا پارگی آئورت (تشریح آئورت) تجویز کند.
• تصویربرداری رزونانس مغناطیسی قلب (MRI). MRI قلب از یک میدان مغناطیسی و امواج رادیویی برای ایجاد تصاویر مقطعی از قلب استفاده می کند که می تواند ضخیم شدن، التهاب یا سایر تغییرات در پریکارد را نشان دهد.

رفتار

درمان پریکاردیت بستگی به علت و شدت علائم دارد. پریکاردیت خفیف ممکن است بدون درمان بهتر شود.

 

 

داروها

اغلب داروهایی برای کاهش التهاب و تورم تجویز می شود. مثالها عبارتند از:

 

• مسکن ها. درد پریکاردیت را معمولاً می‌توان با مسکن‌های بدون نسخه مانند آسپرین یا ایبوپروفن (ادویل، موترین IB) درمان کرد. همچنین ممکن است از مسکن‌های تجویزی قوی استفاده شود.
• کلشیسین (Colcrys، Mitigare). این دارو باعث کاهش التهاب در بدن می شود. این برای درمان پریکاردیت حاد یا اگر علائم تمایل به بازگشت دارند استفاده می شود. اگر بیماری کبدی یا کلیوی دارید نباید از این دارو استفاده کنید. کلشیسین همچنین می تواند با داروهای دیگر تداخل داشته باشد. قبل از تجویز کلشیسین، پزشک سابقه سلامتی شما را به دقت بررسی می کند.
• کورتیکواستروئیدها. کورتیکواستروئیدها داروهای قوی هستند که با التهاب مبارزه می کنند. در صورتی که علائم با داروهای دیگر بهبود نیابد، یا اگر علائم همچنان عود کند، پزشک ممکن است کورتیکواستروئیدی مانند پردنیزون را تجویز کند.

اگر پریکاردیت به دلیل عفونت باکتریایی ایجاد شده باشد، در صورت لزوم با آنتی بیوتیک و زهکشی درمان خواهید شد.

 

 

جراحی یا سایر روش ها

اگر پریکاردیت باعث تجمع مایع در اطراف قلب شود، ممکن است به تخلیه یا جراحی نیاز داشته باشید.

 

 

درمان ها عبارتند از:

• پریکاردیوسنتز. در این روش، پزشک از یک سوزن استریل یا یک لوله کوچک (کاتتر) برای برداشتن و تخلیه مایع اضافی از حفره پریکارد استفاده می کند. قبل از عمل یک داروی بی حس کننده (بی حس کننده موضعی) دریافت خواهید کرد. پزشک از تصاویر سونوگرافی و اکوکاردیوگرام برای هدایت سوزن و لوله به محل صحیح بدن استفاده می کند. این زهکش برای چندین روز در حالی که در بیمارستان هستید در جای خود باقی می ماند.
• پریکاردکتومی این جراحی کل پریکارد را حذف می کند. اگر کیسه اطراف قلب به دلیل پریکاردیت انقباضی به طور دائم سفت شده باشد، ممکن است انجام شود.
•  

شیوه زندگی و درمان های خانگی

برای پریکاردیت خفیف، استراحت و داروهای مسکن بدون نسخه - که تحت نظر پزشک مصرف می شوند - ممکن است تمام چیزی باشد که لازم است.

در حین بهبودی، از فعالیت بدنی شدید و ورزش های رقابتی خودداری کنید. چنین فعالیتی می تواند علائم پریکاردیت را تحریک کند. از پزشک خود بپرسید که چه مدت به استراحت نیاز دارید.

 

آماده شدن برای قرار ملاقات 

احتمالاً با مراجعه به پزشک خانواده یا پزشک اورژانس شروع کنید. اگر برای تعیین قرار ملاقات تماس بگیرید، ممکن است به یک پزشک متخصص قلب ارجاع داده شوید.

 

در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که کمک می کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید.

 

آنچه می توانید انجام دهید

• علائمی را که تجربه می کنید و مدت زمان آن را یادداشت کنید. همچنین توجه داشته باشید که آیا علائم مشابهی در گذشته داشته اید یا خیر.
• فهرستی از اطلاعات کلیدی پزشکی خود، از جمله سایر مشکلات سلامتی اخیری که داشته اید و نام داروهای تجویزی و بدون نسخه ای که مصرف می کنید، تهیه کنید.
• در صورت امکان یکی از اعضای خانواده یا دوستی را پیدا کنید که بتواند با شما در قرار ملاقات حاضر شود. کسی که شما را همراهی می‌کند می‌تواند کمک کند آنچه دکتر می‌گوید را به خاطر بسپارد.
• سوالاتی را که می خواهید از پزشک خود بپرسید، یادداشت کنید.
•  

برای پریکاردیت، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک بپرسید عبارتند از:

• محتمل ترین علت علائم من چیست؟
• به چه نوع آزمایشاتی نیاز دارم؟ آیا باید برای آزمایش در بیمارستان بمانم؟
• چه روش درمانی را پیشنهاد می کنید؟
• چه مدت پس از شروع درمان می توانم انتظار بهبود علائم خود را داشته باشم؟
• عوارض جانبی احتمالی درمان هایی که تجویز می کنید چیست؟
• آیا من در معرض خطر عوارض طولانی مدت این بیماری هستم؟
• هر چند وقت یک بار برای این وضعیت به قرارهای بعدی نیاز خواهم داشت؟
• آیا باید از فعالیت یا محدودیت های غذایی پیروی کنم؟
• آیا دستورالعمل خاصی برای مدیریت این عارضه همراه با سایر شرایط سلامتی من وجود دارد؟

علاوه بر سؤالاتی که برای پرسیدن از پزشک خود آماده کرده اید، از پرسیدن سؤالات اضافی که در حین ملاقات برای شما پیش می آید تردید نکنید.

 

 

از پزشک خود چه انتظاری دارید

پزشک احتمالاً تعدادی سؤال از شما می پرسد. آماده بودن برای پاسخ دادن به آنها ممکن است باعث صرفه جویی در زمان برای بررسی هر نکته ای شود که می خواهید در مورد آنها صحبت کنید. پزشک ممکن است بپرسد:

• آیا می توانید علائم خود را توضیح دهید؟ درد کجاست؟ شدت آن چقدر است؟
• علائم از چه زمانی شروع شد؟
• علائم به آرامی یا ناگهانی ظاهر شد؟
• آیا در گذشته علائم مشابهی داشته اید؟
• آیا در تنفس مشکل دارید؟
• آیا تغییر وضعیت بر درد تأثیر می گذارد؟
• آیا اخیرا سرماخوردگی یا آنفولانزا داشته اید؟ در مورد تب چطور؟
• آیا اخیراً بدون تلاش وزن کم کرده اید؟
• آیا یکی از بستگان درجه یک - والدین، خواهر و برادر یا فرزند - با سابقه بیماری قلبی دارد؟
• سیگار می کشید؟ چقدر؟
•