تشخیص

معمولاً برای تشخیص برونشیولیت به آزمایش و اشعه ایکس نیازی نیست. پزشک با مشاهده کودک و گوش دادن به ریه ها با گوشی پزشکی می تواند مشکل را تشخیص دهد.

اگر فرزند شما در معرض خطر برونشیولیت شدید باشد، اگر علائم بدتر شود یا مشکوک به بیماری دیگری باشد، ممکن است آزمایشاتی را انجام دهد، از جمله:

• اشعه ایکس قفسه سینه. پزشک ممکن است برای بررسی علائم ذات الریه از قفسه سینه اشعه ایکس درخواست کند.
• آزمایش ویروسی پزشک ممکن است نمونه‌ای از مخاط را از فرزند شما جمع‌آوری کند تا ایجادکننده برونشیولیت را آزمایش کند. این کار با استفاده از سوابی که به آرامی وارد بینی می شود انجام شود.
• آزمایشات خون گاهی ممکن است از آزمایش خون برای بررسی تعداد گلبول های سفید خون کودک استفاده شود. افزایش گلبول های سفید معمولاً نشانه ای از مبارزه بدن با عفونت است. آزمایش خون همچنین می تواند تعیین کند که آیا سطح اکسیژن در جریان خون کاهش یافته است یا خیر.

همچنین ممکن است در مورد علائم کم آبی بدن بپرسد، به خصوص اگر کودک از نوشیدن یا خوردن امتناع کرده یا استفراغ کرده باشد. علائم کم آبی بدن عبارتند از: گودی چشم، خشکی دهان و پوست، کندی و ادرار کم یا عدم ادرار.

رفتار

برونشیولیت معمولاً دو تا سه هفته طول می کشد. اکثر کودکان مبتلا به برونشیولیت می توانند در خانه با مراقبت های حمایتی مراقبت شوند. مهم است که نسبت به تغییرات مشکل تنفسی هوشیار باشید، مانند تقلا برای هر نفس، ناتوانی در صحبت کردن یا گریه کردن به دلیل مشکل در تنفس، یا ایجاد صداهای خرخر با هر تنفس.

از آنجا که ویروس ها باعث برونشیولیت می شوند، آنتی بیوتیک ها - که برای درمان عفونت های ناشی از باکتری ها استفاده می شوند - در برابر آن موثر نیستند. عفونت‌های باکتریایی مانند ذات‌الریه یا عفونت گوش می‌توانند همراه با برونشیولیت رخ دهند و پزشک ممکن است برای آن عفونت آنتی‌بیوتیک تجویز کند.

داروهایی که راه‌های هوایی را باز می‌کنند (گشادکننده‌های برونش) به طور معمول مفید نبوده و معمولاً برای برونشیولیت تجویز نمی‌شوند. در موارد شدید، پزشک ممکن است تصمیم بگیرد که درمان آلبوترول نبولایزر شده را امتحان کند تا ببیند آیا کمک می کند یا خیر.

داروهای کورتیکواستروئید خوراکی و کوبیدن به قفسه سینه برای شل شدن مخاط (فیزیوتراپی قفسه سینه) به عنوان درمان موثر برای برونشیولیت نشان داده نشده است و توصیه نمی شود.

مراقبت های بیمارستانی

درصد کمی از کودکان ممکن است برای مدیریت شرایط خود نیاز به مراقبت های بیمارستانی داشته باشند. در بیمارستان، کودک ممکن است برای حفظ اکسیژن کافی در خون، اکسیژن مرطوب شده دریافت کند و  مایعات را از طریق ورید برای جلوگیری از کم آبی دریافت کند. در موارد شدید، ممکن است یک لوله برای کمک به تنفس کودک وارد نای شود.

شیوه زندگی و درمان های خانگی

اگرچه ممکن است نتوان طول مدت بیماری را کوتاه کرد، اما ممکن است بتوانید تنفس کودک خود را راحت تر کنید. در اینجا چند نکته برای امتحان وجود دارد:

• هوا را مرطوب کنید. اگر هوای اتاق کودک شما خشک است، یک مرطوب کننده یا بخارساز با مه خنک می تواند هوا را مرطوب کرده و به کاهش احتقان و سرفه کمک کند. حتماً رطوبت ساز را تمیز نگه دارید تا از رشد باکتری ها و کپک ها جلوگیری کنید.
• کودک خود را صاف نگه دارید. قرار گرفتن در وضعیت عمودی معمولاً تنفس را آسان می کند.
• از کودکتان بخواهید مایعات بنوشد. برای جلوگیری از کم آبی بدن، به کودک خود مقدار زیادی مایعات شفاف مانند آب یا آب میوه بدهید. کودک شما ممکن است آهسته تر از حد معمول آب بنوشد، به دلیل احتقان. اغلب مقادیر کمی مایعات را ارائه دهید.
• برای کاهش احتقان بینی، قطره های آب نمک را امتحان کنید. می توانید این قطره ها را بدون نسخه خریداری کنید. آنها حتی برای کودکان موثر، بی خطر و غیر تحریک کننده هستند. برای استفاده از آنها، چند قطره را در یک سوراخ بینی بریزید، سپس بلافاصله آن سوراخ بینی را با ساکشن مکش کنید (اما ساکشن را زیاد به داخل فشار ندهید). این فرآیند را در سوراخ دیگر بینی نیز تکرار کنید.
• مسکن های OTC را در نظر بگیرید . برای درمان تب یا درد، از پزشک در مورد دادن تب بر بدون نسخه و داروهای ضد درد به نوزادان یا کودکان مانند استامینوفن یا ایبوپروفن به عنوان جایگزین ایمن‌تر برای آسپرین سؤال کنید. . مصرف آسپرین در کودکان به دلیل خطر ابتلا به سندرم ری که یک وضعیت نادر اما بالقوه تهدید کننده زندگی است، توصیه نمی شود. کودکان و نوجوانانی که از آبله مرغان یا علائم شبه آنفولانزا بهبود می یابند، هرگز نباید آسپرین مصرف کنند، زیرا خطر ابتلا به سندرم ری در آنها بیشتر است.
• محیطی عاری از دود را حفظ کنید. دود می تواند علائم عفونت های تنفسی را بدتر کند. اگر یکی از اعضای خانواده سیگار می کشد، از او بخواهید بیرون از خانه و ماشین سیگار بکشد.

برای درمان سرفه و سرماخوردگی در کودکان کمتر از 6 سال از داروهای بدون نسخه به جز داروهای کاهش دهنده تب و مسکن استفاده نکنید. همچنین از مصرف این داروها برای کودکان زیر 12 سال خودداری کنید.

آماده شدن برای قرار ملاقات 

احتمالاً با مراجعه به پزشک خانواده یا پزشک فرزندتان شروع کنید. در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که کمک می کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید و چه چیزی از پزشک خود انتظار داشته باشید.

آنچه می توانید انجام دهید

قبل از قرار ملاقات، فهرستی از موارد زیر تهیه کنید:

• هر گونه علائمی که کودک تجربه می کند، از جمله علائمی که ممکن است به نظر غیرمرتبط با عفونت دستگاه تنفسی فوقانی باشد و زمانی که شروع شده است.
• اطلاعات شخصی کلیدی، مانند اینکه فرزند شما نارس به دنیا آمده یا مشکل قلبی یا ریوی دارد.
• 
  
• سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید

سوالاتی که باید از پزشک بپرسید ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• چه چیزی احتمالاً باعث علائم کودک من می شود؟ آیا دلایل احتمالی دیگری وجود دارد؟
• آیا فرزند من نیاز به آزمایش دارد؟
• علائم معمولا چقدر طول می کشد؟
• آیا عفونت فرزندم مسری است؟
• بهترین اقدام چیست؟
• جایگزین های درمان اولیه ای که پیشنهاد می کنید چیست؟
• آیا فرزند من به دارو نیاز دارد؟ اگر چنین است، آیا جایگزین عمومی برای دارویی که تجویز می کنید وجود دارد؟
• چه کار کنم تا فرزندم احساس بهتری داشته باشد؟
• آیا بروشور یا موارد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم داشته باشم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟

از پرسیدن سوالات بیشتر در طول قرار خود دریغ نکنید.

از پزشک خود چه انتظاری دارید

پزشک، ممکن است سوالاتی بپرسد، مانند:

• اولین بار چه زمانی کودک علائم را تجربه کرد؟
• آیا علائم خاموش و روشن بوده است یا ادامه دارد؟
• علائم چقدر شدید است؟
• به نظر می رسد چه چیزی باعث بهبود علائم می شود؟
• به نظر می رسد چه چیزی علائم را بدتر می کند؟

پزشک بر اساس پاسخ های شما و علائم و نیازهای فرزندتان سوالات بیشتر می پرسد. آماده سازی و پیش بینی سوالات به شما کمک می کند از زمان خود با پزشک بهترین استفاده را کنید.